نور حق

فراسوی جاده رفتن در پیشاپیش لحظه ها برای رسیدن به مقصود و رهگذران دلسپرده به الوهیت و ربویت و آنگاه که اندیشه و مفاهیم صورت عینی پیداکنند.تنها دنیا آمدن، تنها رسیدن، تنها زیستن، آنگاه که در جماعت قرارداده می شود در خلوت انس با خدا می نگرد چه چسان باید در این رهگذر از تلاطم افکار ومعماهای برآمده از قدرت بی کران خدا ،شماتت ،صواب وعقاب انسانها ودست لرزان بیمار با دست لرزان یک انسان سالم تلفیق پیدا کند، قدرت داشتن نعمت و خواست رسیدن به مقصد نه از درون ونه از چهره نقادانه بلکه فرقی ندارد بین این دو فقط قدرت و اراده خداوند یا این بی ارادگی و ناتوانی انسان در پرتو این رعشه های عمیق که در پیکر فرو رفته و دید و نگاه انسان را به ورطه نیستی می کشاند .آدمی را نه یارای توانستن میدهد نه شاید باور و پنداشت صحیح از زندگی.

«فائق»«زهراحق بین»