نور حق

رسید عمر به پنجاه و پنج یا شش سال

گشای دیده الهی کنون ز خواب و خیال

زند به اوج سعادت همای جان شهپر

اگر روان رهد از دام حسّ و وهم و خیال

سمند نفس به صحرای طبع می تازد

براق عقل رساند تو را به عرش وصال

چرا نمی روی ای دل به کوی صدق و صفا

چرا نمی پری ای جان ز دام جهل و ضلال

چو جان ز دام حوادث رود به ملک بقا

خوش آن زمان که ز دام جهان کنم پرواز

زند به باغ ابد مرغ جان من پر و بال

از این سرا همه یاران و همرهان سفر

شتافتند به ملک ابد ز شوق وصال

خوشا دمی که ز غوغای این جهان منهم

به کوی دوست روم زین سرای رنج و ملال

گذشت عمر و رفیقان و دوستان رفتند

گشای دیده الهی کنون ز خواب و خیال