نور حق

كسي كه غير اين سوداش نبود

ز ذوق ماش ياد ماش نبود

مثال گوي در ميدان حيرت

دوان باشد اگر چه پاش نبود

وجودي كه نرست از سايه خوش

پناه سايه عنقاش نبود

نمايد آينه سيماي هر كس

ازيرا صورت و سيماش نبود

به روزي صد هزاران عيب و خوبي

بگويد آينه غوغاش نبود

ندارد آينه با زشت بغضي

هواي چهره زيباش نبود

دهاني زين شكر مجروح گردد

كه دندان‌هاي شكرخاش نبود

به پرهاي عجب دل برپريدي

وليك از دام او پرواش نبود

برو چون مه پي خورشيد مي‌كاه

كه بي‌كاهش جمال افزاش نبود
 

اي دل اگر آن عارض دلجو بيني

ذرات جهان را همه نيكو بيني

در آينه كم نگر كه خودبين نشوي

خود آينه شو تا همگي او بيني

گه شانه كش طرهٔ ليلا باشي

گه در سر مجنون همه سودا باشي

گه آينهٔ جمال يوسف گردي

گه آتش خرمن زليخا باشي
 

بر پيكر آن سرور خورشيد علم

كز عارضه‌اي گشته مزاجش درهم

چندان به دمم دعا كه برباد رود

از آينهٔ وجود او گرد الم

هزار دشمنم ار مي‌كنند قصد هلاك

گرم تو دوستي از دشمنان ندارم باك

مرا اميد وصال تو زنده مي‌دارد

و گر نه هر دمم از هجر توست بيم هلاك

نفس نفس اگر از باد نشنوم بويش

زمان زمان چو گل از غم كنم گريبان چاك

رود به خواب دو چشم از خيال تو هيهات

بود صبور دل اندر فراق تو حاشاك

بضرب سيفك قتلي حياتنا ابدا

لأن روحي قد طاب ان يكون فداك

عنان مپيچ كه گر مي‌زني به شمشيرم

سپر كنم سر و دستت ندارم از فتراك

تو را چنان كه تويي هر نظر كجا بيند

به قدر دانش خود هر كسي كند ادراك
 

مادر دهر اي پسر مثل تو سروي نزاد

ز داغت آتش چنان بخرمنم اوفتاد

كه روز و شب مي كشم ز هجر روي تو داد

چه نامت هر دم بود ورد زبانم علي

خيز ايا سرو روانم علي

خيز ايا راحت جانم علي

خراب گردد پسر ز بعد تو روزگار

داغ تو داني بماند به دهر دون يادگار

محو نخواهد شدن الي بيوم القرار

دريغ از زحمت روز و شبانم علي

ديده گشا و ببين باب تو اي مه مثال

نشسته بالين تو باخاطر پر ملال

قامت موزون من از غم تو گشته دال

آرزوي زندگي نيست گمانم علي

دريغ از حاصل زحمت روز شبان

بپاي تو كرده ام تمام اي نوجوان

داس اجل زود كرد مرا بغم توأمان

فسرده از ماتمت كرد چنانم علي

تا كي در كوي تو مسكن و مأوا كنم

دو ديده در ماتمت بسان دريا كنم

نظر چه هر دم بر اين موي چليپا كنم

رود بطاق سپهر آه و فغانم علي