نور حق

آن ز عباد به تقوي در پيش

آن ز اعلام به دانش سابق

از اكارم به مكارم برتر

بر افاضل به فضايل فائق

جامهٔ علم و عمل كاو را بود

دل دانا و زبان صادق

رخت از دنيي فاني بربست

به ملاقات الهي شايق

رو سوي عالم باقي آورد

به عنايات الهي واثق

مشتي خاك را چه اهليّت آن بود كه سكّان حظائر قوس و خطباء منابر انس پيش وي سجده كنند.

نه نه ،كه آن مرتبت و منقبت و منزلت نه دربان گل را بود كه آن سلطان دل را بود.

بر سر راهي، گدائي تيره‌روز

ناله‌ها ميكرد با صد آه و سوز

كاي خدا، بي خانه و بي روزيم

ز آتش ادبار، خوش ميسوزيم
شد پريشاني چو باد و من چو كاه

پيش باد، از كاه آسايش مخواه

ساختم با آنكه عمري سوختم

سوختم يك عمر و صبر آموختم

آسمان، كس را بدين پستي نكشت

چون من از درد تهيدستي نكشت

هيچكس مانند من، حيران نشد

روز و شب سرگشته بهر نان نشد

ايستادم در پس درها بسي

داد دشنامم كسي و ناكسي

رشته را رشتم ولي از هم گسيخت

بخت را خواندم ولي از من گريخت

پيش من خوردند مردم نان گرم

من همي خون جگر خوردم ز شرم

ديده‌ام رنگي نديد از رخت نو

سير، يك نوبت نخوردم نان جو

اين ترازو، گر ترازوي خداست

اين كژي و نادرستي از كجاست

در زمستانم، تف دل آتش است

برف و باران خوابگاه و پوشش است

آبرو بردم، نديدم از تو روي

گم شدم، هرگز نكردي جستجوي

گفتش اندر گوش دل، رب و دود

گر نبودي كاردان، جرم تو بود

نيست راه كج، ره حق جليل

كجروان را حق نميگردد دليل

تو براه من بنه گامي تمام

تا منت نزديك آيم بيست گام

گر بنام حق گشائي دفتري

جز در اخلاص نشناسي دري

گر كني آئينه ما را نظر

عيبهاست سر بسر گردد هنر

ما ترا بي توشه نفرستاده‌ايم

آنچه مي‌بايست دادن، داده‌ايم

دست داديمت كه تا كاري كني

در همي گر هست، ديناري كني

پاي داديمت كه باشي پا بجاي

وارهاني خويش را از تنگناي

چشم دادم تا دلت ايمن كند

بر تو راه زندگي، روشن كند

بر تن خاكي دميدم جان پاك

خيرگيها ديدم از يك مشت خاك

تا تو خاكي را منظم شد نفس

اي عجب! خود را پرستيدي و بس

ما كسي را ناشتا نگذاشتيم

اين بنا از بهر خلق افراشتيم

كار ما جز رحمت و احسان نبود

هيچگاه اين سفره بي مهمان نبود

در نمي‌بندد بكس، دربان ما

كم نميگردد ز خوردن، نان ما

آنكه جان كرده است بي خواهش عطا

نان كجا دارد دريغ از ناشتا

اين توانائي كه در بازوي تست

شاهد بخت است و در پهلوي تست

گنجها بخشيدمت، اي ناسپاس

كه نگنجد هيچكس را در قياس

آنچه گفتي نيست، يك يك در تو هست

گنجها داري و هستي تنگدست

عقل و راي و عزم و همت، گنج تست

بهترين گنجور، سعي و رنج تست

عارفان، چون دولت از ما خواستند

دست و بازوي توانا خواستند

ما نميگوئيم سائل در مزن

چون زدي اين در، در ديگر مزن

آنكه بر خوان كريمان كرد پشت

از لئيمان بشنود حرف درشت

آن درشتي، كيفر خودكامهاست

ورنه بهر نامجويان، نامهاست

هيچ خودبين، از خدا خرسند نيست

شاخ بي بر، در خور پيوند نيست

زين همه شادي، چراغم خواستي

از كريمان، از چه رو كم خواستي

نور حق، همواره در جلوه‌گريست

آنكه آگه نيست، از بينش بريست

گلبن ما باش و بهر ما بروي

هم صفا از ما طلب، هم رنگ و بوي

زارع ما، خوشه را خروار كرد

هر چه كم كردند، او بسيار كرد

تا نباشي قطره، دريا چون شوي

تا نه‌اي گم گشته، پيدا چون شوي
 

بزرگوار خدايا به حق آل عبا

به حق خون شهيدان دشت كربلا 

به اشك و آه دل و چشم زينب غمگين

به بي كسي و اسيري عترت ياسين

به آفتاب قيامت شفيعه كبري

به دل شكسته غمگين حضرت زهرا

به حق حجت كبراي شاه تشنه جگر

شهيد تير خدنگ جفا علي اصغر

به آبروي تمام مقربان درت

كه بسته اند كمر بهر بندگي ببرت

كه امتان نبي را غريق رحمت كن

به شاه راه طريق هدي هدايت كن

براي توشه راه سعادت ازلي

زياده ساز ولاي علي و آل علي

حيدر صف شكن سوار دلير

برده شمشير او مهابت شير

ذوالفقارش چو اژدها خون ريز

هم نبردش نبرده جان به گريز

يافت جانش ز فضل حق نيرو

داد جان قوت دل و بازو

در خيبر به قوت جان كند

آن به نيروي جسم نتوان كند

يافت از آفريدگار جهان

مردي و مردمي و علم و توان

گشت مشهور در جهان به كرم

بود بحر علوم و دين و حكم

خواند او را دليل جان و خرد

در علم خود و برادر خود

زهره باغ دولتش زهرا

پاي بوس كنيز كش جوزا

ثمر آن زهر حسين و حسن

روحشان مشترك ميان دو تن

بر روان نبي عليه سلام

اهل بيت و چهار يار عظام

بر حسين و حسن دو پاك نسب

منبع حسن خلق و كان ادب

بر دو عم نبي يكي عباس

وان دگر حمزه مردشوكت و باس

بر روان مهاجر و انصار

دوستان محمد مختار

باد پيوسته نور حق نازل

مؤمنان را نصيب ازو حاصل

عقايد را با حقايق اشتباه نكن،حقيقت مانند دانهٔ بادام است و عقايد پوستهٔ آن دانهٔ بادام هستند،اگر به دنبال حقيقت هر چيز هستي بايد پوسته را بكني،تا خود دانه را ببيني.

اين درد هميشه من دوا مي بينم

در قهر و جفا لطف و وفا مي بينم

در صحن زمين به زير نه سقف فلك

در هر چه نظر كنم خدا مي بينم

اي دست مگير غير ما را

اي پا مطلب جز انتها را

مگريز ز رنج ما كه هر جا

رنجيست رهي بود دوا را

نگريخت كسي ز رنج الا

آمد بترش پي جزا را

از دانه گريز بيم آن جاست

بگذاربه عقل جا را

تا هست به جا دايره كون و مكان

خالي نبود ز نور حق هيچ زمان

هر روز كه خورشيد، جهان آرايد

خورشيد همان است، ولي روز نه آن

پيرهن يوسف و بو مي‌رسد

در پي اين هر دو خود او مي‌رسد

بوي مي لعل بشارت دهد

كز پي من جام و كدو مي‌رسد

نفس اناالحق تو منصور گشت

نور حقش توي به تو مي‌رسد

نيست زيان هيچ ز سنگ آب را

سنگ بلاها به سبو مي‌رسد

آب حياتست وراي ضمير

جوي بكن كآب به جو مي‌رسد

آب بزن بر حسد آتشين

باد در اين خاك از او مي‌رسد

عشق و خرد خانه درون جنگيند

عربده هر لحظه به كو مي‌رسد

هر چه دهد عاشق از رخت و بخت

عاقبت آن جمله بدو مي‌رسد

عالم ار نه اي ز عبرت عاري

نهري جاري به طورهاي طاري

وندر همه طورهاي نهر جاري

سريست حقيقة الحقايق ساري