نور حق

يك گريبان نيست كز بيداد آن مه پاره نيست

رحم گويا در دل بي‌رحم آن مه پاره نيست

كو دلي كز آن دل بي‌رحم سنگين نيست چاك

كو گريباني كز آن چاك گريبان پاره نيست

اي دلت در سينه سنگ خاره با من جور بس

در تن من آخر اين جان است سنگ خاره نيست

گاه گاهم بر رخ او رخصت نظاره هست

ليك اين خون گشته دل را طاقت نظاره نيست

جان اگر خواهي مده تا مي‌تواني دل ز دست

دل چو رفت از دست غير از جان سپردن چاره نيست

ته سر ورزان مو سوداي ته ورزان

گريبان بلرزان وا ته لرزان

كفن در كردنم صحراي محشر

هران وينان احوال ته پرسان
 

چارپا را قدر طاقت بار نه

بر ضعيفان قدر قوت كار نه

دانهٔ هر مرغ اندازهٔ ويست

طعمهٔ هر مرغ انجيري كيست

طفل را گر نان دهي بر جاي شير

طفل مسكين را از آن نان مرده گير

چونك دندانها بر آرد بعد از آن

هم بخود گردد دلش جوياي نان

مرغ پر نارسته چون پران شود

لقمهٔ هر گربهٔ دران شود

چون بر آرد پر بپرد او بخود

بي‌تكلف بي‌صفير نيك و بد

ديو را نطق تو خامش مي‌كند

گوش ما را گفت تو هش مي‌كند

گوش ما هوشست چون گويا توي

خشك ما بحرست چون دريا توي

با تو ما را خاك بهتر از فلك

اي سماك از تو منور تا سمك

بي‌تو ما را بر فلك تاريكيست

با تو اي ماه اين فلك باري كيست

صورت رفعت بود افلاك را

معني رفعت روان پاك را

صورت رفعت براي جسمهاست

جسمها در پيش معني اسمهاست

چون بار فلك بست به افسون ما را

وز خانه خود كشيد بيرون ما را

از بس كه بلا نمود گردون ما را

چون شير دهانيست پر از خون ما را

پيوست فلك با من پيكار دگر

از يك غارم كشيد در غار دگر

اي بر طاعت ز خلق در كار دگر

بنماي مرا جهان به يك بار دگر
 

اي غلامت چو شاد بخت فلك

ما غلامان خاص و عام توايم

تا كه در خانهٔ فلك باشيم

همه در خانهٔ غلام توايم

ماهي، كه بسوخت زهره چنگش بر سر

بگريست فلك با دل تنگش بر سر

مويي كه ز دست شانه در هم رفتي

گردون به غلط نهاد سنگش بر سر
 

مانند لاله، سوخته ناني است روزيم

آن هم فلك به خون جگر مي‌دهد مرا
 

فلك پير بسي مرگ جوانان ديده است

اين كمان، پشت سر تير فراوان ديده است

دلا راهت پر از خار و خسك بي

گذرگاه تو بر اوج فلك بي

شب تار و بيابان دور منزل

خوشا آنكس كه بارش كمترك بي