نور حق

اي بي تو محال جان فزايي

وي در دل و جان ما كجائي

گر نيم شبي زنان و گويان

سرمست زكوي ما درآئي

جان پيش كشيم و جان چه باشد

آخر نه تو جان جان مائي

در بام فلك درافتد آتش

گر بر سر بام خود برآئي

با روي تو چيست قرص خورشيد

تا لاف زند زروشنائي

هم چشمي و هم چراغ ما را

هم دفع بلا و هم بلائي

در ديده ي نا اميد هر دم

اي ديده ي دل چه مي نمائي

اي بلبل مست از فغانت

مي آيد بوي آشنائي

مي نال كه ناله مرهم آمد

بر زخم جراحت جدائي

تا كشف شود زناله ي تو

چيزي زحقيقت خدائي

ماه من به طعنه گويد كه به ره چرا فتادي صنما چرا نيفتم كه چنين مي اي تو دادي

صنما چـنان فـتادم كـه به حشر بـرنـخيـزم

تـو كـدام قـدح گـرفتي سر آن را بگشادي

اي راحت روح هر شكسته

بخشاي به لطف بر شكسته

بر جان من شكسته رحم آر

كاشكسته ترم ز هر شكسته

پيوسته ز غم شكسته بودم

اين لحظه شدم بتر شكسته

اي بار غمت شكسته پشتم

تو رخ ز شكسته بر شكسته

بر سنگ مزن تو سينه ي ما

بي قدر شود گهر شكسته

اي تير غمت رسيده بر دل

پيكان تو در جگر شكسته

بي لطف تو كي درست گردد

جانا دل من به سر شكسته

آمد به درت نديده رويت

زان شد دل من مگر شكسته

در كوي تو جان سپرد دگر بار

آن مرغك بال و پر شكسته

دل بنده ي تست در همه حال

گر غمزده است و گر شكسته

عاشقي در موج دريائي فتاد

عاقلي از ساحلش آواز داد

گفتش اي مسكين برون آرم تو را

يا چنين سرگشته بگذارم تو را

پاسخ اين دادش كه اي روشن روان

گر ز من پرسي نه اين خواهم نه آن

بر مراد خود نخواهم يك نفس

زانكه مقصودم مراد اوست بس

چون ز حق گردي رضاي حق طلب

حكم او را هم رضا ده روز و شب

گر رضاي خويش مي جوئي خطاست

چون تو راضي گشتي او را هم رضاست

ز هر ناكامي همي خور بي گِله

هر گدائي را كجا اين حوصله

در طريقت منزل اعلاست اين

منتهاي جاهدوا فيناست اين

هشدار كه هر ذرّه حسابست در اينجا

ديوان حسابست و كتابست در اينجا

حشرست و نشورست و صراطست و قيامت

ميزان ثوابست و عقابست در اينجا

فردوس برين است يكي را و يكي را

آزار و جحيمست و عذابست در اينجا

آن را كه حساب عملش لحظه به لحظه است

با دوست خطابست و عتابست در اينجا

آن را كه گشودست ز دل چشم بصيرت

بيند چه حسابست و چه كتابست در اينجا

بيند همه پاداش عمل تاره به تاره

با خويش مر آن را كه حسابست در اينجا

با زاهدش ار هست خطابي به قيامت

با ماش هم امروز خطابست در اينجا

امروز به پاداش شهيدان محبّت

زان روي برافكنده نقابست در اينجا

آن را كه قيامت خوش و نزديك نمايد

از گرمي تعجيل دل آبست در اينجا

دوري كه نبيند مگر از دور قيامت

در ديده ي تنگش چو سرابست در اينجا

بيدار نگردد مگر از صور سرافيل

مستغرق غفلت كه بخوابست در اينجا

هشدار كه سنجد عمل خويشتن اي فيض

سرسوي حق و پا به ركابست در اينجا

صد شكر كه دل هاي عزيزان همه آنجا

معمور بود گرچه خرابست در اينجا

رسيد عمر به پنجاه و پنج يا شش سال

گشاي ديده الهي كنون ز خواب و خيال

زند به اوج سعادت هماي جان شهپر

اگر روان رهد از دام حسّ و وهم و خيال

سمند نفس به صحراي طبع مي تازد

براق عقل رساند تو را به عرش وصال

چرا نمي روي اي دل به كوي صدق و صفا

چرا نمي پري اي جان ز دام جهل و ضلال

چو جان ز دام حوادث رود به ملك بقا

خوش آن زمان كه ز دام جهان كنم پرواز

زند به باغ ابد مرغ جان من پر و بال

از اين سرا همه ياران و همرهان سفر

شتافتند به ملك ابد ز شوق وصال

خوشا دمي كه ز غوغاي اين جهان منهم

به كوي دوست روم زين سراي رنج و ملال

گذشت عمر و رفيقان و دوستان رفتند

گشاي ديده الهي كنون ز خواب و خيال

بيا تا قدر يكديگر بدانيم

كه تا ناگه ز يكديگر نمانيم

چو مؤمن آينه مؤمن يقين شد

چرا با آينه ما رو گرانيم

كريمان جان فداي دوست كردند

سگي بگذار ما هم مردمانيم

فسون قل اعوذ و قل هو الله

چرا در عشق همديگر نخوانيم

غرض ها تيره دارد دوستي را

غرض ها را چرا از دل نرانيم

گهي خوشدل شوي از من كه ميرم

چرا مرده پرست و خصم جانيم

چو بعد از مرگ خواهي آشتي كن

همه عمر از غمت در امتحانيم

كنون پندار مُردم آشتي كن

كه در تسليم ما چون مردگانيم

چو بر گورم بخواهي بوسه دادن

رخم را بوسه ده كاكنون همانيم

دل ، آيينة جمال نماي هو، و سفينة درياي اوست. خود را باش كه يار طبيب دردمندان است.وه لسان الغيب چه خوش گفته است:  عاشق كه شد كه يار به حالش نظر نكرد              اي خواجه درد نيست، و گرنه طبيب هست

آن خيالاتي كه دام وپابند اولياء الله است و آنان را الهي كرده است،تجليّات و مكاشفاتي اند كه از بطنان و ممكن غيب خزنه «كن فيكون» بر سر سالك شيدا افاضه مي شوند،و رؤيت صور بي مادّه روحانيان و تشرّف در حضور انبيا و ائمّه و وسايط فيض الهي است كه مه رويان بوستان خدايند.صور اين مه رويان از ماوراي طبـيعت كـه عالَم مثال و خيـال است در صـفحـه نوراني قـلب عـارف منعكس مي شونـد.خيالات اولياءالله علّيّيني اند،خيالات بوالهوسان سِجّيني.آن خيالات فرشتگانند و انها ديوان.آنها سماوي اند و اينها ارضي.آنه نوراني اندو اينها ظلماني.آنه به خدا كشانندو اينها به دنيا.صاحبان آن ملائكۀاولي اجنحه اند اينها بهائم و سباع.

آه آه اگر وقتي بيدار شويم كه كاروان رفته اند و خبردار شويم كه اين نبود كه ما مي پنداشتيم و بدان دلخوش بوديم.

پاسبان حرم دل شده ام شب همه            

تا در اين پرده جز انديشة او نگذارم