نور حق

عشق بهر كه داد جان رست ز خاك و خاكدان

زاهد مرده دل ز گور هم سوي گور ميرود

هر كه ز عشق يافت جان يافت حيات جاودان

او نه بميرد ار بمرد زنده بگور مي‌رود

ني غلطم كجا چو كور از پي نور حق شتافت

موسي وقت خويش شد جانب طور ميرود

هيچ نيافت آنكه او لذت عاشقي نيافت

گر همه در بهشت يا در بر حورد ميرود

اين دل پختگان عشق جانب حق همي رود

وان دل زاهدان خام سخت صبور ميرود

آتش عشق مرد را پخته و سرخ رو كند

خام فسرده را صلا گربه تنور ميرود

هست بهر خم فلك باده و نشأه دگر

ز حق جوئي نشان الله اكبر

نشان كي ميتوان الله اكبر

نشان از بي‌نشان ي ميتوان يافت

نيايد در نشان الله اكبر

برو در عالم اسما سفر كن

مظاهر را بدان الله اكبر

ز اقليم هيولي رخت بر گير

برو تا لا مكان الله اكبر

گذر كن ز آسمان و عرش و كرسي

بسوي كن فكان الله اكبر

حقيقت را به بين اندر مظاهر

وراي جسم و جان الله اكبر

جهان آينهٔ نور حق آمد

درين بين عكس آن الله اكبر

ز خط و خال معني گير و بگذر

صور را با زمان الله اكبر

كبير است و جليلست و عظيمست

نگنجد در جهان الله اكبر

لطيفست و ندارد مثل و مانند

نه پيدا نه نهان الله اكبر

بدو تا با خودي راهت نباشد

بجا در را با من الله اكبر

بمان اين هستي عاريتي را

مگر يابي نشان الله اكبر
 

هر چند به صورت از زميني

پس رشته گوهر يقيني

بر مخزن نور حق اميني

آخر تو به اصل اصل خويش آ

خود را چو به بيخودي ببستي

مي‌دانك تو از خودي برستي

وز بند هزار دام جستي

آخر تو به اصل اصل خويش آ

گر تو نور حق شدي از شرق تا مغرب برو

زانك ما را زين صفت پرواي آن انوار نيست

گر تو سر حق بدانستي برو با سر باش

زانك اين اسرار ما را خوي آن اسرار نيست

راست شو در راه ما وين مكر را يك سوي نه

زان كه اين ميدان ما جولانگه مكار نيست

شمس دين و شمس دين آن جان ما اينك بدان

جز به سوي راه تبريز اسب ما رهوار نيست

شب يلداي غمم را سحري پيدا نيست

گريه‌هاي سحرم را اثري پيدا نيست

هست پيدا كه به خون ريختنم بسته كمر

گرچه از نازكي او را كمري پيدا نيست

به كه نسبت كنمت در صف خوبان كانجا

از تجلي جمالت دگري پيدا نيست

نور حق ز آينهٔ روي تو دايم پيداست

اين قدر هست كه صاحب نظري پيدا نيست

پشه سيمرغ شد از تربيت عشق و هنوز

طاير بخت مرا بال و پري پيدا نيست

بس عجب باشد اگر جان برم از وادي عشق

كه رهم گم شده و راهبري پيدا نيست

حرف حق را بپذير و كاري به گويندهٔ آن نداشته باش، مثلاً اگر بوي دود را احساس مي كني و طوطي ات فرياد بزند كه خانه آتش گرفت آيا به مهمانهايت خواهي گفت اين طوطي نمي فهمد چه مي گويد؟

بيا كه نور سماوات خاك را آراست

شكوفه نور حقست و درخت چون مشكات

جهان پر از خضر سبزپوش داني چيست

كه جوش كرد ز خاك و درخت آب حيات

ز لامكان برسيدست حور سوي ملك

ز بي‌جهت برسيدست خلد سوي جهات

طيور نعره ارني همي‌زنند چرا

كه طور يافت ربيع و كليم جان ميقات

به باغ آي و قيامت ببين و حشر عيان

كه رعد نفخه صور آمد و نشور موات

اذان فاخته ديديم و قامت اشجار

خموش كن كه سخن شرط نيست وقت صلات
 

چون دلش شد به نور حق بينا

شد زبانش به ذكر حق گويا

ديد در طيبه بر سر منبر

در نهاوند حيلت لشكر

به حيل ره نمود ساريه را

تا رهانيد اهل باديه را

نفس را كرده احتساب نخست

تا از و آمد احتساب درست

بود سلطان و فقر مي ورزيد

بر در عاجزان همي گرديد

عدل او گشت در جهان مشهور

كه شد از عدل او جهان معمور
 

هر كه از آفتاب نور الله

دل و جانش منور است چو ماه

در پي سيم و زر كجا پويد

روشنايي ز نور حق جويد

حرص و دل هر دو در يكي سينه

روي زنگي ست پيش آيينه
 

بال پرواز خود آن مردم غافل بستند

كه به زنار علايق كمر دل بستند

جلوه موج سراب است جهان در نظرش

چشم حق بين كسي را كه ز باطل بستند

در جنت نگشايند به رويش فردا

بر رخ هر مه درين نشأه در دل بستند