نور حق

مشو محبوس عجز و طبايع

برون آي و نظر كن در صنايع

تفكر كن تو در خلق سماوات

كه تا ممدوح حق گردي در آيات

ببين يك ره كه تا خود عرش اعظم

چگونه شد محيط هر دو عالم

چرا كردند نامش عرش رحمان

چه نسبت دارد او با قلب انسان

چرا در جنبشند اين هر دو مادام

كه يك لحظه نمي‌گيرند آرام

مگر دل مركز عرش بسيط است

كه آن چون نقطه وين دور محيط است

برآيد در شبانروزي كم و بيش

سراپاي تو عرش اي مرد درويش

از او در جنبش اجسام مدور

چرا گشتند يك ره نيك بنگر

ز مشرق تا به مغرب‌همچو دولاب

همي گردند دائم بي‌خور و خواب

به هر روز و شبي اين چرخ اعظم

كند دور تمامي گرد عالم

وز او افلاك ديگر هم بدين سان

به چرخ اندر همي باشند گردان

ولي برعكس دور چرخ اطلس

همي‌گردند اين هشت مقوس

معدل كرسي ذات البروج است

كه آن را نه تفاوت نه فروج است

حمل با ثور و با جوزا و خرچنگ

بر او بر همچو شير و خوشه آونگ

دگر ميزان عقرب پس كمان است

ز جدي و دلو و حوت آنجا نشان است

ثوابت يك هزار و بيست و چارند

كه بر كرسي مقام خويش دارند

به هفتم چرخ كيوان پاسبان است

ششم برجيس را جا و مكان است

بود پنجم فلك مريخ را جاي

به چارم آفتاب عالم آراي

سيم زهره دوم جاي عطارد

قمر بر چرخ دنيا گشت وارد

زحل را جدي و دلو و مشتري باز

به قوس و حوت كرد انجام و آغاز

حمل با عقرب آمد جاي بهرام

اسد خورشيد را شد جاي آرام

چو زهره ثور و ميزان ساخت گوشه

عطارد رفت در جوزا و خوشه

قمر خرچنگ را همجنس خود ديد

ذنب چون راس شد يك عقده بگزيد

قمر را بيست و هشت آمد منازل

شود با آفتاب آنگه مقابل

پس از وي همچو عرجون قديم است

ز تقدير عزيزي كو عليم است

اگر در فكر گردي مرد كامل

هر آيينه كه گويي نيست باطل

كلام حق همي ناطق بدين است

كه باطل ديدن از ضعف يقين است

وجود پشه دارد حكمت اي خام

نباشد در وجود تير و بهرام

ولي چون بنگري در اصل اين كار

فلك را بيني اندر حكم جبار

منجم چون ز ايمان بي‌نصيب است

اثر گويد كه از شكل غريب است

نمي‌بيند مگر كين چرخ اخضر

به حكم و امر حق گشته مسخر

هر چند كه بلبلان گزينند

مرغان دگر خمش نشينند

خود گير كه خرمني ندارند

نه از خرمن فقر دانه چينند

از حلقه برون نه‌ايم ما نيز

هر چند كه آن شهان نگينند

گر ولوله مرا نخواهند

از بهر چه كارم آفرينند

شيرين و ترش مراد شاهست

دو ديگ نهاده بهر اينند

بايست بود ترش به مطبخ

چون مخموران بدان رهينند

هر حالت ما غذاي قوميست

زين اغذيه غيبيان سمينند

مرغان ضمير از آسمانند

روزي دو سه بسته زمينند

زانشان ز فلك گسيل كردند

هر چند ستارگان دينند

تا قدر وصال حق بدانند

تا درد فراق حق بينند

بر خاك قراضه گر بريزند

آن را نهلند و برگزينند

گرچه غم و رنج من درازي دارد

عيش و طرب تو سرفرازي دارد

بر هر دو مكن تكيه كه دوران فلك

در پرده هزار گونه بازي دارد

رو ترش كن كه همه روترشانند اين جا

كور شو تا نخوري از كف هر كور عصا

لنگ رو چونك در اين كوي همه لنگانند

لته بر پاي بپيچ و كژ و مژ كن سر و پا

زعفران بر رخ خود مال اگر مه رويي

روي خوب ار بنمايي بخوري زخم قفا

دنيا به مثل چو كوزهٔ زرين است

گه آب در او تلخ و گهي شيرين است

تو غره مشو كه عمر من چندين است

كاين اسب عمل مدام زير زين است

خداوندا تو كن تبديل كه خود كار تو تبديل است

كه اندر شهر تبديلت زبان‌ها چون سنانستي

عدم را در وجود آري از اين تبديل افزونتر

تو نور شمع مي‌سازي كه اندر شمعدانستي

تو بستان نامه از چپم به دست راستم درنه

تو تاني كرد چپ را راست بنده ناتوانستي

ترازوي سبك دارم گرانش كن به فضل خود

تو كه را كه كني زيرا نه كوه از خود گرانستي

كمال لطف داند شد كمال نقص را چاره

كه قعر دوزخ ار خواهي به از صدر جنانستي

بر چرخ سحرگاه يكي ماه عيان شد

از چرخ فرود آمد و در ما نگران شد

چون باز كه بربايد مرغي به گه صيد

بربود مرا آن مه و بر چرخ دوان شد

در خود چو نظر كردم خود را بنديدم

زيرا كه در آن مه تنم از لطف چو جان شد

در جان چو سفر كردم جز ماه نديدم

تا سر تجلي ازل جمله بيان شد

نه چرخ فلك جمله در آن ماه فروشد

كشتي وجودم همه در بحر نهان شد

آن بحر بزد موج و خرد باز برآمد

و آوازه درافكند چنين گشت و چنان شد

آن بحر كفي كرد و به هر پاره از آن كف

نقشي ز فلان آمد و جسمي ز فلان شد

هر پاره كف جسم كز آن بحر نشان يافت

در حال گدازيد و در آن بحر روان شد
 

داغ عباس جوان من ايا شوم شرير

برد از من رمق و نيست بحال تقرير

پيكرم نيست دگر لايق تير و شمشير

پيش از اين نيست مرا طاقت اين جور و جفا

گر چه داغ علي اكبر بخدا پيرم كرد

غم هجران وي اي شمر زمين گيرم كرد

خم شد اين قامتم از عمرجهان سيرم كرد

روز من شام شد از ماتم آن ماه لقا

شه دين گفت بشمر اي سگ ملعون دغا

جرعه آب بده بعد سر بر ز قفا

بيقين دان كه مرا عمر بآخر برسيد

گردم از خنجر بيداد تو اين لحظه شهيد

تشنه لب كس بلب آب سر از تن نبريد

بي حيا تشنه مكن رأس من از كينه جدا