نور حق

خوشا آنان که الله یارشان بی

که حمد وقل هوالله کارشان بی

خوشا آنان که دایم در نمازند

بهشت جاودان بازارشان بی

به صحرا بنگرم صحرا تو وینم

به دریا بنگرم دریا تو وینم

به هرجا بنگرم کوه و در و دشت

نشان از قامت رعنا تووینم

ای زدردت خستگان را بوی درمان آمده

یاد تو مر عاشقان را راحت جان آمده

صد هزاران عاشق سرگشته بینم بر امید

در بیابان غمت الله گویان آمده

سینه ها بینم زسوز هجر تو بریان شده

دیده ها بینم زدرد عشق گریان آمده

اگر فطرت آدمی که همچون کتابی است و استعدادهای ذاتی هر کسی در آن نوشته شده است را یک بار بخوانی به تمام ابعاد وجو دی انسان اعم از علم و معرفت، جهل و نادانی، کمال و نقصان او آگاه خواهی شد.

گل همی روید از شمام عشق

خاک همی جوید از خمار عشق

شمع می سوزد ازشرار عشق

ماه محبوبان همی تابد از مهرار عشق

عشق نور حق می تابد دل دلدادگان

عشق چراغ راه فرزانگان

عشق غمخوار دل مسکینان

عشق همراه دل سالاریان

ما همه در راه عشق جوییم علی

ما همه گوییم از علی و از نبی

ما همه خواهیم در راه حسین در رکاب شیر حق پوییم علی

«فائق»«زهراحق بین»

عشق و ایمان تو بر پیکر جانها ست علی

دل ومقصد می نهـد بـرسـر و درمــان علی

توبه راه حق چو خورشید فـروزنــده علی

در به در در پی تو جان روان است علی

من ز دیدار تو می سوزم و می گویم علی

حق به درگاه تو در ناز و گداز است علی

"فایق “از منـزلگه لطف تو چه گوید علی

مهر تو در دل فایق طیران است علی

«فائق»«زهراحق بین»

فراسوی جاده رفتن در پیشاپیش لحظه ها برای رسیدن به مقصود و رهگذران دلسپرده به الوهیت و ربویت و آنگاه که اندیشه و مفاهیم صورت عینی پیداکنند.تنها دنیا آمدن، تنها رسیدن، تنها زیستن، آنگاه که در جماعت قرارداده می شود در خلوت انس با خدا می نگرد چه چسان باید در این رهگذر از تلاطم افکار ومعماهای برآمده از قدرت بی کران خدا ،شماتت ،صواب وعقاب انسانها ودست لرزان بیمار با دست لرزان یک انسان سالم تلفیق پیدا کند، قدرت داشتن نعمت و خواست رسیدن به مقصد نه از درون ونه از چهره نقادانه بلکه فرقی ندارد بین این دو فقط قدرت و اراده خداوند یا این بی ارادگی و ناتوانی انسان در پرتو این رعشه های عمیق که در پیکر فرو رفته و دید و نگاه انسان را به ورطه نیستی می کشاند .آدمی را نه یارای توانستن میدهد نه شاید باور و پنداشت صحیح از زندگی.

«فائق»«زهراحق بین»

درشتی و نرمی به هم در, به است
چو فاصد که جراح و مرهم نه است

شرف آسمان بر زمین به همین است که همیشه سحاب فیضش بر دامن سؤال دشت و کوه بارانست که فی السماء رزقکم وما توعدون…

اشکها آهسته لغزند بر رخسار زردم

آرزو دارم روم جایی که هرگز بر نگردم