نور حق

هر بوی که از مشک و قرنفل شنوی   

 از دولت آن زلف چو سنبل شنوی

گر نغمه بلبل از پی گل شنوی     

گل گفته بود گر چه ز بلبل شنوی

از رهگذر خاک سر کوی شما بود     

هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

به صبح حشر چون گردی تو بیدار

بدانی کان همه وهم است و پندار

چو برخیزد خیال چشم احول

زمین و آسمان گردد مبدّل

چو خورشید جهان بنمایدت چهر

نماند نور ناهید و مه و مهر

فتد یک تاب از آن بر سنگ خاره

شود چون پشم رنگین پاره پاره

بدان اکنون که کردن می توانی

چو نتوانی چه سود آنگه که دانی

چه می گویم حدیث عالم دل

تو را ای سرنشیب و پای در گل

لااِلهَ اِلا اللّهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ یُحْیی وَ یُمیتُ

معبودی جز خدا نیست یگانه ای که شریک ندارد پادشاهی خاص او است و از آن او است حمد زنده کند و بمیراند

وَیُمیتُ وَیُحْیی وَهُوَ حَیُّ لا یَموُتُ بیَدهِ الْخَیْرُ وَهُوَ عَلی کُلِّشَیْءٍ قدیرٌ

و بمیراند و زنده کند و او است زنده ای که نمیرد هرچه خیر است بدست او است و او بر هر چیز توانا است.

درحدیث است که روزی علی عمرانی

آن شفیع همه خلق بررحمانی

ظاهراً بود بسن دو سه سال آن سرور

با پسرهای عرب بود سوی راه گذر

کوچه و شهر مدینه به آن زوج بتول

با پسرهای عرب بود ببازی مشغول

از قضا خضر برآن کوچه عبورش افتاد

سوی طفلان عرب بهرکرم روی نهاد

زان میانه یکی از طفل عرب گشت بلند

قامتش سرو و رخش ماه دو گیسو چه کمند

گفت ای خضر سلامم نبود یاد پیغمبر

هرکجا میروی امروز مرا با خود بر

خضر گفتا که ای کودک نیکو منظر

ز این خیالی که توهست بسر باز گذر

کی توانی تو با ما قدمی ساز کنی

گرشوی همچو یکی مرغ تو پرواز کنی

ده دو گام زنم هر دو جهان را یکدم

نیست مانند من امروز کسی در عالم

بگذر از این سخنانی که محال است بدان

عمرت امروز چو شب گشته سه سالت بدان

این زمان بهرتماشای تو مستور شوم

دیده بربند که تا از نظرت دور شوم

می شوم غایب از این جا تو مرا پیدا کن

گر بجوئی تو مرا آنچه کنی با ما کن

مظهر کل عجائب بشنید این سخنان

گفت البته قبول است مرا در دل جان

دیده خویش ببندم تو پسر از نظرم

زانکه از حال تو ای همه باخبرم

دیده بنهاد بهم شاد بشد خضر روان

سوی مشرق بشد آن لحظه بی لشکرکشان

گفت یا رب تو همان کودک من یاری کن

هر کجا هست خدا یا تو نگهداری کن

ناگهان در عقبش گفت که آمین ای خضر

هست برشان تو هم سوره یاسین الخضر

گر قبولت نبود بار دیگر غایب شد

بر رسوخ خویش نقابی زن و بر حاجب شو

باز آن زنده دل از روی ادب شد بحجاب

بار دیگر سوی مغرب بشد و بر بست نقاب

شهر مغرب چو قدم زد پس از آن بیرون شد

بر سر راه ملاقات شه مردان شد

طفل گفتا که ایا خضر ترا می نگرم

هست این لحظه دو ساعت که ترا منتظرم

خضر چو نکرد نظر طفل بگفتش که سلام

بپرید از سر او عقل و هم از هوش تمام

چهره اش زرد و لبش خشک شد و دم بسته

پای او ماند ز رفتار و شدی دلخسته

طفل گفتا که ایا خضر توئی فخر قدم

نیست مانند تو امروز کسی در عالم

بگذر از این سخنانی که همه چون وچراست

دم مزن خضر که ایندفعه بدان نوبت ماست

روی کن در عقب ای خضر نگه کن بر من

معجز از من بظهور آید و تو کن احسن

خضر چون کرد نظر بر عقب و بر گردید

اثری از قد بالای همان طفل ندید

گفت امروز خدایا بکجا افتادم

روی خود سوی همان کوچه چرا بنهادم

این بگفت و سوی صحرا و بیابان گردید

کوه دشت وچمن بیشه شتابان گردید

نه صدائی نه ندائی بشنید از آن طفل

بگذشت از همه جا و اثری دیده نشد

دلش از غصه آن طفل پسندیده نشد

پای او مانده ز رفتار بسی گردش کرد

باز آمد لب دریا بنشست با رخ زرد

زد با الیاس صدائی که بیرون شو از آب

خضر محنت زده خویش برادر دریاب

چونکه الیاس شنید این سخن از خضر نبی

خویشتن از ته دریا بفکند بر عقبی

گفت ای خضر چرا مانده و حیرانی تو

هم بکار خودت ای خضر پریشانی تو

خضر گفتا چه بگویم بتو من ورد زبان

چه بدیدم بجهان آنچه بگویم بعیان

شدم امروز بگردش که جهان سیر کنم

نظر از روی حقیقت سوی این دیر کنم

برسیدم بیکی شهر من ره دراز

وقت ظهر بود رفتیم سوی مسجد نماز

چونکه فارغ شدم از ذکر روان کردم

برکوچه یکی طفل عرب من دیدم

طفل چون کرد نظر گفت ایا خضر سلام

باز بردم ز سرم عقل و هوش تمام

داد الیاس جوابش که ایا خضر خدا

هفت سال است که آن طفل چنین کرد بما

روزی آمد ته دریا و بمن یاری کرد

چند روزی بمن غمزده دلداری کرد

پس از آن غیب شد و بنده ندانم کجاست

یا بعرش است و همان نیز خداست

اثری از قد بالاش نمی یابم من

نظری از رخ زیباش نمی یابم من

الغرض همچو قضیه غمینم رخ داده

من ندانم بکجا رفته همان شا زاده

گفت در دل بروم تا بخورم آب حیات

گاه باشد که همان طفل بود در ظلمات

سرآن چشمه گل چید که تا بوش کند

گفت خود را زده از آب که تا نوش کند

ناگهان از ته آن چشمه صدائی بشنید

بعد از لحظه ندائی بشنید

ایا خضر نی جام بگیر از دستم

نوش کن ماه معین ز آنکه من از وی هستم

جام بگرفت از آندست همان آب بخورد

پی دیگر جام نداده او به همراهش برد

دیگر آواز برآمد که ایا خضر نی

آب خوردی جام بردی بهر چه چی

خضر گفتا که ای جوان رحم بحالم کن که از پای افتادم

به خدائیکه ترا من از پا افتادم

رحمت من قسم ای طفل بیا باور کن

تو بیا از ته چشمه خود ظاهر کن

چه شود که برسرمن بدم ممات آئی

که مریضم و ندارم بجز از تو آشنائی

تو طبیب درد مندان تو علاج قلب سوزان

تو پناهی پناهان تو حکیم دردهائی

بلحد شبی که خفتم سخنی بخوشی گفتم

شب نار من بگیرد ز رخ تو آشنائی

گر از این درم برانی ز در دیگری در آیم

بخدا ز در که تو نبود مرا رهائی

ره دور و منزلت دور که تو ز هجر تا صبوحی

که هزارها فرسنگ میان ما چه آئی

تو قیم باغ رضوان تو ز بیخ کوی جانان

تو قتیل قوم عدوان تو حسین سر جدائی

ز آه ناله من زان همیشه دمساز است

که خون شده این دل که دلدار بر سر ناز است

اگر ز قامت دلجوئی او سخن گفتم

مگیر خورده که طبع بلند پرواز است

جدائی من دل داستان شیرین است

زمانه ایست که از خویش هم گریزانیم

کجا بریم غم دل را که محرم رازست

غریبی درد بی درمان غریبی

غریبی طی شد و درمان ندارد

غربیی طی شد و سامان ندارد

غریبی ناله محرومان غریبی

غریبی چشمه جوشان غریبی

غریبی بی سرو سامان غریبی

غریبی طی شد و درمان ندارد

غریبی درپی جانان غریبی

غریبی در پی سالان غریبی

غریبی طی شد ودرمان ندارد

غریبی طی شد وسامان ندارد

غریبی در طی سی سال غریبی

غریبی درهمه دوران غریبی

غریبی طی شد ودرمان ندارد

غریبی طی شد وسامان ندارد

غریبی بی یارو یاران غریبی

غریبی بی همدم و نالان غریبی

غریبی طی شد ودرمان ندارد

غریبی طی شد وسامان ندارد

فائق«زهراحق بین»

باش تا حسن نگارم خیمه بر صحرا زند

شورها بینی که اندر جنة المأوی زند

همه صحرای روحانی پر از مردان حق بین‌

ز صوت و ذوق داودی همه جانها حرم بین‌

ای که باشد ذره ای از مهر رویت آفتاب   

گشته ذرات جهان مهر جمالت را سحاب

منعدم گردد جهان از سطوت نور جلال   

از جمال خویش اگر یکره براندازی نقاب

کلک صنع ات زد رقم بر صفحه هستی بسی   

تا که آدم شد زدیوان کمالت انتخاب

دفتر عالم چه باشد وصف ذاتت را بیان       نسخه آدم چه باشد شرح وصفت را کتاب

گر کسی گوید مرا غیر از تو یاری هست نیست     یا به جز عشق توام یک لحظه کاری هست نیست

یا ترا با من گهی ناز و عتابی نیست هست   

 یا مرا بی تو دمی صبر و قراری هست نیست

یا کسی را در دل از تو اضطرابی نیست هست    یا دلی را جز غم تو غمگساری هست نیست

یا کسی را بر دل از هجر تو باری نیست هست    یا دمی در خلوت وصل تو یاری هست نیست

در همه جا جلوه گر حسن رخ یار ماست   

روی همه دلبران مظهر دلدار ماست

ما زدیار حبیب آمده اینجا غریب     

عشق در این مرحله رهبر و غمخوار ماست

در کف هر کس اگر شمعی بدی     

 اختلاف از گفتشان بیرون شدی

چشم حس، همچو کف دست و بس   

 نیست کف را بر همه آن دسترس

چشم دریا دیگر است و کف دیگر   

  کف به هل ورزیده در دریا نگر

خدای را به صفات زمانه وصف مکن
که هر سه وصف زمانه ست هست و باشد و بود
ییکی است با صفت و بی صفت نگوییمش
نچیز و چیز مگویش که مان چنین فرمود