هدف از نیایش، پالوده و پاک ساختن خویش است. فرایند تزکیه نفس عبارت است از درک خودآگاه حضور او در وجود ما ... حضور خدا باید در هر قدم از زندگی حس شود. اگر فکر می کنید که به مجرد ترک محل نیایش آزادید که هر طور می خواهید زندگی و رفتار کنید، حضورتان در مراسم نیایش بی ثمر است.»
روزه حقیقی باعث تطهیر جسم و روح می شود، به همان اندازه که جسم را به تنگنا می کشد، روح را آزاد می کند ... روزه و نیایش قدرتمندترین اعمال برای تزکیه و پاکسازی درون هستند و آنچه پاک می سازد، بی شک ما را قادر می کند که وظایف خود را بهتر انجام دهیم و به هدف خود نایل آییم.»
روان‌شناسان سرشت را مستقر در ضمیر ناخودآگاه می دانند. مزلو با اشاره به این مطلب می گوید:«این سرشت باطنی معمولاً آشکار نیست و به آسانی دیده نمی‌شود، بلکه پنهان و پوشیده است.» (مزلو، انگیزش و شخصیت)ایشان عامل ناپیدایی فطرت را عبارت می‌دانند از اموری که ذهن را اشغال کرده‌اند. برگسون از این امور تعبیر به امور معاشی و زندگانی میکند و استیس آنها را عبارت می داند از صور حسی موجود در ذهن، اندیشه‌های انتزاعی، شیوه‌های استدلال، میل و خواهش و سایر محتویان ذهنی. به همین دلیل توصیه‌اش این است که مدعی شهود، روزنه حواس جسمانی اش را مسدود کند تا هیچ احساسی نتواند به ضمیر آگاهش برسد، صور حسی را از لوح ضمیر هشیارش پاک کند و سپس همة اندیشه‌های انتزاعی، شیوه‌های استدلال، میل و خواهش و سایر محتویات ذهن را از آن طرد کند. با پیدایش چنین خلأ ذهنی، نفس به خویشتن اشعار می یابد و خود در آینه خود جلوه می کند.
امام علی علیه السلام بصیرت را از چند حیث مطرح کرده اند: معنا و اهمیت بصیرت ؛ عوامل بصیرت و خصایص اهل بصیرت . به فرمودة ایشان ، بصیرت ، بخشش پروردگار است به گونه ای که اگر آدمی بخواهد ببیند، چشم بصیرت او را می گشایند، و بدان است که حق را تصدیق ( قلبی ) می کند. امام علی علیه السلام از کسانی که بی بصیرت از حاملان حق تبعیت می کنند و با نخستین شبهه ای که در دل آنها راه یابد در می مانند، انتقاد کرده است و داشتن قلبی سلیم و با بصیرت را از نشانه های سعادت انسان دانسته است . در نهج البلاغه آمده است که قرائت قرآن کریم و ذکر حق و عبرت گرفتن از ایام ، موجب بصیرت در انسان می شود . بصیر کسی است که چون بشنود بیندیشد و چون نظر کند ببیند و از عبرتها بهره مند گردد . همچنین نگاه اهل بصیرت فراتر از دنیاست ولی نگاه کوردلان به دنیاست . اهل بصیرت از دنیا و کوردلان برای دنیا توشه برمی گیرند .
اصطلاح «Universality» به معنای جهان شمولی و عمومیت و شمول از «Universe» گرفته شده است. «Universe» در لغت عبارت است از جهان، گیتی، عالم، و کائنات و «Universal» صفت است به معنای فراگیر، عالم گیر، جهانی و جهان شمول; یعنی چیزی که متعلق به تمام افراد جهان است و تمام افراد و ملل جهان را شامل می شود.
در معنای اصطلاحی، هنگامی که از جهان شمولی حقوق بشر سخن به میان می آید، می توان برای آن دو مفهوم در نظر گرفت: مفهوم جامعه شناختی و مفهوم نظری.
جهان شمولی از منظر جامعه شناختی این است که گفته شود حقوق بشر از سوی همه دولت ها یا اکثریت قاطع آن ها مورد پذیرش قرار گرفته است. در واقع آنگاه که عمل دولت ها و ملت ها مدنظر باشد، به بحث از مفهوم جامعه شناختی جهان شمولی حقوق بشر پرداخته می شود. در حالی که، مراد از مفهوم نظری حقوق بشر این است که این حقوق با همه فرهنگ ها همخوانی دارد و با آن ها سازگار است. به عبارت دیگر، جایی که اندیشه آدمیان و ملت ها منظور نظر باشد، بحث از مفهوم نظری جهان شمولی حقوق بشر است.مفهوم دیگری از جهان شمولی در مفهوم نظری وجود دارد و آن اینکه این حقوق باید در سراسر جهان برای تمام افراد بشر، صرف نظر از دین، نژاد، سن، جنس، زبان، تابعیت، موقعیت اجتماعی، و جغرافیایی به رسمیت شناخته شوند و افراد بتوانند از آن ها بهره مند شوند و دولت ها از این حقوق، بدون اعمال تمایز نسبت به موارد نامبرده، حمایت کنند. در این مفهوم از حقوق بشر مسئله جهان شمولی جنبه آمریت و قانونیت پیدا می کند. در برخی از اسناد بین المللی دولت های طرف این اسناد آن را پذیرفته و به آن متعهد شده اند. به عنوان مثال، ماده یک منشور ملل متحد مقرّر می دارد که اهداف این سازمان «رسیدن به همکاری های بین المللی در زمینه ... ارتقا و تشویق احترام حقوق بشر و آزادی های بنیادین و اجرای این حقوق برای همه افراد بدون تمایز نسبت به نژاد، جنس، زبان یا دین می باشد.»
-(هیئت و نجوم) ابو ریحان گوید سطح منطقه البروج همه گویهای ستارگان سیاره را همه برد،و بهر کره‌ای دایره‌ای کند موازی مر منطقه را،و آن دایره فلک ممثل آن ستاره است که آن کره او راست.و ممثل از آن جهت نام کردند که او را موازی است و در سطح و مرکز هر دو یکی ست،پس بر مثال اوست.و بخشهای این هم بخشهای آنست.
-(اصطلاح هیئت) ابو ریحان در ترسیم فلک معدل المسیر گوید:
اگر مرکز فلک تدویر بمدتهای راست قوسهای راست رفتی از حامل،وسط ستاره،آنک رفتن میانگی اوست،بر حامل بودی،و زاویه‌های وسط بر مرکز او بودی آن قوسها.و لکن چون بنگریم،زاویه‌های رفتن مرکز فلک تدویر بمدتهای راستبر مرکز حامل نه راست همی‌یابیم .آنکه راستیشان بر نقطه‌ای باشد که دوری از مرکز حامل همچند دوری مرکز حامل است است از مرکز عالم.و آن نقطه را مرکز معدل المسیر خوانند.و هر سه مرکز بر یکی خط مستقیم‌اند.وین سه علوی راست با زهره.و شاید که بر این نقطه فلکی دارای همچند حامل،و وسط از محیط او کنی.و شاید که وسط بزاویه‌ها داری بر این نقطه بی‌آنکه بروی فلک کشیده بود.
اصطلاح هیوی) هفت فلک کلی که ویژه هفت سیاره است فلک کلی گویند یعنی فلک کلی آن کواکب چون در ضمن هر یک از آن افلاک افلاک دیگری است که افلاک جزئی نامند، فلک کلی هر کوکبی را ممثل نامند،از آن جهت که مماثل فلک البروج است.از لحاظ مرکز یعنی از لحاظ مرکز با فلک- البروج متحد است و مناطق و اقطار آنها نیز در محاذات منطقۀ فلک البروج است و در حرکات نیز با او موافق است،هم در مقدار و هم در جهت باستثنای ممثل قمر که مقدار آن از سایر ممثلات نیز زیادتر است البته منطقۀ هر یک از ممثلات را نیز مجازا ممثل گویند از باب نامگذاری کل بنام جزء و چون حرکاتی که از سیارات مشاهده میشود متشابه نمی‌باشند و باید حرکات اجرام سماوی متشابه باشد بناچار برای توجیه حرکات در ثخن ممثلات افلاک دیگری اثبات کرده‌اند که پارۀ شامل زمین بود و پارۀ نبود مثلا آفتاب را گویند دو فلکاست یکی کلی که ممثل است و دیگری خارج مرکز.
-(اصطلاح هیئت) ابو ریحان بیرونی گوید:فلک حامل فلکی است همچون فلک اوج مرکز او بیرون از مرکز عالم است و سطح آن بسطح فلک مایل است و فلک تدویر را همی‌برد چنانکه مرکز فلک تدویر بر محیط او سوی توالی بروج همی‌رود .
-(اصطلاح هیئت و نجوم) هر یک از کواکب هفتگانه را فلکی است کوچک که در آن دوران میکند و آن را فلک تدویر آن کوکب نامند و افلاک تدویر خود در افلاکی دیگر دوران میکنند که خارج از مرکزاند و همۀ این تدویرات و خارج از مرکزها واقع در سطح فلک البروجند که محیط بسایر افلاک است.