نور حق

ای بی تو محال جان فزایی

وی در دل و جان ما کجائی

گر نیم شبی زنان و گویان

سرمست زکوی ما درآئی

جان پیش کشیم و جان چه باشد

آخر نه تو جان جان مائی

در بام فلک درافتد آتش

گر بر سر بام خود برآئی

با روی تو چیست قرص خورشید

تا لاف زند زروشنائی

هم چشمی و هم چراغ ما را

هم دفع بلا و هم بلائی

در دیده ی نا امید هر دم

ای دیده ی دل چه می نمائی

ای بلبل مست از فغانت

می آید بوی آشنائی

می نال که ناله مرهم آمد

بر زخم جراحت جدائی

تا کشف شود زناله ی تو

چیزی زحقیقت خدائی

ماه من به طعنه گوید که به ره چرا فتادی صنما چرا نیفتم که چنین می ای تو دادی

صنما چـنان فـتادم کـه به حشر بـرنـخیـزم

تـو کـدام قـدح گـرفتی سر آن را بگشادی

ای راحت روح هر شکسته

بخشای به لطف بر شکسته

بر جان من شکسته رحم آر

کاشکسته ترم ز هر شکسته

پیوسته ز غم شکسته بودم

این لحظه شدم بتر شکسته

ای بار غمت شکسته پشتم

تو رخ ز شکسته بر شکسته

بر سنگ مزن تو سینه ی ما

بی قدر شود گهر شکسته

ای تیر غمت رسیده بر دل

پیکان تو در جگر شکسته

بی لطف تو کی درست گردد

جانا دل من به سر شکسته

آمد به درت ندیده رویت

زان شد دل من مگر شکسته

در کوی تو جان سپرد دگر بار

آن مرغک بال و پر شکسته

دل بنده ی تست در همه حال

گر غمزده است و گر شکسته

عاشقی در موج دریائی فتاد

عاقلی از ساحلش آواز داد

گفتش ای مسکین برون آرم تو را

یا چنین سرگشته بگذارم تو را

پاسخ این دادش که ای روشن روان

گر ز من پرسی نه این خواهم نه آن

بر مراد خود نخواهم یک نفس

زانکه مقصودم مراد اوست بس

چون ز حق گردی رضای حق طلب

حکم او را هم رضا ده روز و شب

گر رضای خویش می جوئی خطاست

چون تو راضی گشتی او را هم رضاست

ز هر ناکامی همی خور بی گِله

هر گدائی را کجا این حوصله

در طریقت منزل اعلاست این

منتهای جاهدوا فیناست این

هشدار که هر ذرّه حسابست در اینجا

دیوان حسابست و کتابست در اینجا

حشرست و نشورست و صراطست و قیامت

میزان ثوابست و عقابست در اینجا

فردوس برین است یکی را و یکی را

آزار و جحیمست و عذابست در اینجا

آن را که حساب عملش لحظه به لحظه است

با دوست خطابست و عتابست در اینجا

آن را که گشودست ز دل چشم بصیرت

بیند چه حسابست و چه کتابست در اینجا

بیند همه پاداش عمل تاره به تاره

با خویش مر آن را که حسابست در اینجا

با زاهدش ار هست خطابی به قیامت

با ماش هم امروز خطابست در اینجا

امروز به پاداش شهیدان محبّت

زان روی برافکنده نقابست در اینجا

آن را که قیامت خوش و نزدیک نماید

از گرمی تعجیل دل آبست در اینجا

دوری که نبیند مگر از دور قیامت

در دیده ی تنگش چو سرابست در اینجا

بیدار نگردد مگر از صور سرافیل

مستغرق غفلت که بخوابست در اینجا

هشدار که سنجد عمل خویشتن ای فیض

سرسوی حق و پا به رکابست در اینجا

صد شکر که دل های عزیزان همه آنجا

معمور بود گرچه خرابست در اینجا

رسید عمر به پنجاه و پنج یا شش سال

گشای دیده الهی کنون ز خواب و خیال

زند به اوج سعادت همای جان شهپر

اگر روان رهد از دام حسّ و وهم و خیال

سمند نفس به صحرای طبع می تازد

براق عقل رساند تو را به عرش وصال

چرا نمی روی ای دل به کوی صدق و صفا

چرا نمی پری ای جان ز دام جهل و ضلال

چو جان ز دام حوادث رود به ملک بقا

خوش آن زمان که ز دام جهان کنم پرواز

زند به باغ ابد مرغ جان من پر و بال

از این سرا همه یاران و همرهان سفر

شتافتند به ملک ابد ز شوق وصال

خوشا دمی که ز غوغای این جهان منهم

به کوی دوست روم زین سرای رنج و ملال

گذشت عمر و رفیقان و دوستان رفتند

گشای دیده الهی کنون ز خواب و خیال

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم

که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم

چو مؤمن آینه مؤمن یقین شد

چرا با آینه ما رو گرانیم

کریمان جان فدای دوست کردند

سگی بگذار ما هم مردمانیم

فسون قل اعوذ و قل هو الله

چرا در عشق همدیگر نخوانیم

غرض ها تیره دارد دوستی را

غرض ها را چرا از دل نرانیم

گهی خوشدل شوی از من که میرم

چرا مرده پرست و خصم جانیم

چو بعد از مرگ خواهی آشتی کن

همه عمر از غمت در امتحانیم

کنون پندار مُردم آشتی کن

که در تسلیم ما چون مردگانیم

چو بر گورم بخواهی بوسه دادن

رخم را بوسه ده کاکنون همانیم

دل ، آیینة جمال نمای هو، و سفینة دریای اوست. خود را باش که یار طبیب دردمندان است.وه لسان الغیب چه خوش گفته است:  عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد              ای خواجه درد نیست، و گرنه طبیب هست

آن خیالاتی که دام وپابند اولیاء الله است و آنان را الهی کرده است،تجلیّات و مکاشفاتی اند که از بطنان و ممکن غیب خزنه «کن فیکون» بر سر سالک شیدا افاضه می شوند،و رؤیت صور بی مادّه روحانیان و تشرّف در حضور انبیا و ائمّه و وسایط فیض الهی است که مه رویان بوستان خدایند.صور این مه رویان از ماورای طبـیعت کـه عالَم مثال و خیـال است در صـفحـه نورانی قـلب عـارف منعکس می شونـد.خیالات اولیاءالله علّیّینی اند،خیالات بوالهوسان سجّینی.آن خیالات فرشتگانند و انها دیوان.آنها سماوی اند و اینها ارضی.آنه نورانی اندو اینها ظلمانی.آنه به خدا کشانندو اینها به دنیا.صاحبان آن ملائکۀاولی اجنحه اند اینها بهائم و سباع.

آه آه اگر وقتی بیدار شویم که کاروان رفته اند و خبردار شویم که این نبود که ما می پنداشتیم و بدان دلخوش بودیم.

پاسبان حرم دل شده ام شب همه            

تا در این پرده جز اندیشة او نگذارم