نور حق

زمانی ،پسربچه ای بود که رفتار بدی داشت.پدرش به او کیفی پر از میخ داد و گفت هرگاه  رفتار بدی انجام داد،باید میخی را به دیوار فروکندروز اول پسربچه،37 میخ وارد دیوارکرد.در طول هفته های بعد،وقتی یادگرفت بر رفتارش کنترل کند،تعداد میخ هایی که به دیوار میکوبید به تدریج کمتر شد.او فهمید که کنترل رفتار، از کوبیدن میخ به دیوار آسانتر است.سرانجام روزی رسید که پسر رفتارش را به کلی کنترل کرد. این موضوع را به پدرش گفت و پدر پیشنهاد کرد اکنون هر روزی که رفتارش را کنترل کند، میخی را بیرون بکشد.روزها گذشت و پسرک سرانجام به پدرش گفت که تمام میخ ها را بیرون کشیده.پدر دست پسرش را گرفت و سمت دیوار برد.پدر گفت: تو خوب شده ای اما به این سوراخهای دیوار نگاه کن.دیوار شبیه اولش نیست.وقتی چیزی را با عصبانیت بیان می کنی،آنها سوراخی مثل این ایجاد می کنند. تو میتوانی فردی را چاقو بزنی و آنرا دربیاوری . مهم نیست که چقدر از این کار ،اظهار تاسف کنی.آن جراحت همچنان باقی می ماند.ایجاد یک زخم بیانی(رفتار بد)،به بدی یک زخم و جراحت فیزیکی است.

واژه بهداشت (Health) و سلامتی همیشه انسان را در طول تاریخ به خود مشغول کرده است. تدوین برنامه‌های تربیتی – بهداشتی برای حفظ سلامتی و مطالعه ، جلوگیری و درمان بیماریها نمونه‌ای از این اقدامات بشری است. بهداشت در یک تقسیم کلی به دو نوع "بهداشت جسمی" و "بهداشت روانی" تقسیم می‌شود. ولی آنها همپوشی‌های زیادی را با هم دارند بر یکدیگر تاثیر می‌گذارندبهداشت روانی از آن جهت که رابطه مستقیمی با "عملکرد فردی – اجتماعی" و آسیب‌های روانی – اجتماعی" دارد، از اهمیت زیادی برخوردار است و این اهمیت باعث تدوین و اجرای برنامه‌های متعدد بهداشت روانی در سه بعد " پیشگیری ، درمان و توانبخشی" می‌شود این سه بعد در برگیرنده تمام اهداف و فعالیت‌های بهداشت روانی است.

قدرت ذهن داشتن یاد ها و تجارب زندگی در حافظه شخص و یادآوری آن مدیون خداوند جان آفرین می دانم که قدرت و توانایی فکر و عقل را در وجود آدمی نهاد. خداوند منان ،کریم ،رحیم، سبحان،قادر اختیار و ازادگی و درست اندیشیدن را با احساس و فهم دقیق معانی و ادراکات انسان را در وجود بشر بنا نهاد تا انسانها بتوانند این جهان وهستی پدیده های طبیعی و ماورائی را با تمام وجود حس کنند.چگونگی راه و روش زندگی و رسیدن به مقصود و حق وحقیقت وعدالت بشر در گرو بینش و نگرش انسان است تا کسانی که دراین راه و مسیر قراردارند به نیکی و زیبایی و خوبی قدم بردارند .

«فائق»«زهراحق بین»

 همیشه مادر را به مداد تشبیه میکردم که با هر بار تراشیده شدن،کوچک و کوچکتر میشود

...                                                                                                                       

ولی پدر...                                                                                                                                   

یک خودکار شکیل و زیباست که در ظاهر ابهتش را همیشه حفظ میکند،خم به ابرو نمی آورد و خیلی سخت تر از این حرفهاست...

فقط هیچ کس نمی بیند و نمی داند که چقدر دیگر می تواند بنویسد... 

در هیئت قدیم مقرر است که در هر یک از افلاک یعنی ما بین دو سطح هر فلکی فلکی دیگر بود که مرکز آن مرکز عالم و یا مرکز فلک کلی نبود آن را فلک خارج مرکز و یا خارج مرکز گویند(رجوع شود به فلک کلی و فلک جزئی).و مثلا گویند در داخل ثخن فلک آفتاب یعنی دو سطح متوازی آن فلکی دیگر بود که کری الشکل است که مرکز آن خارج از مرکز عالم بود که دو سطح آن محدب بود و مماس بود با سطح محدب فلک اول یعنی فلک کلی و این تماس بر یک نقطه مشترک بود که اوج او نامند و مقعر آن نیز مماس با مقعر سطح فلک کلی بود که آن نقطۀ مماس را حضیض گویند البته حضیض فلک داخل.و بنا بر این فلک دوم داخل در ثخن فلک اول بود که در شکم آن و نقطۀ از محدب آن مماس بود با نقطه از محدب فلک اول که اوج بود و نقطه مقعر آن مماس بود با نقطۀ مقعر فلک اول که حضیض بود و از این جهت دو کرۀ بوند که متوازی السطوح نبودند و ثخن آن دو نیز متشابه و متساوی نبودند و اصولا سخن هر یک متشابه و یکنواخت نبوده بعضی رقیق و باریک و بعضی از قسمتهای آن ضخیم‌تر بود یکی را فلک حاوی گویند که شامل فلک دوم است و آن دگر را فلک محوی نامند.قسمت رقیق فلک حاوی اوج او است و قسمت غلیظ آن در اطراف و دنبال حضیض آن بود.و هر یک از آن دو را یعنی حاوی و محوی را متمم نامند.زیرا از مجموع آن دو،فلک اول کامل است این فلک دوم را خارج مرکز نامیده‌اند چون مرکز آن قهرا از مرکز عالم خارج است.و نیز فلک حاوی را فلک ممثل نامند زیرا بر محیط آن دایرۀ بود که فلک ممثل نامیده میشود.و آفتاب مرکوز در جرم فلک خارج مرکز بود بدان سان که همۀ ثخن و جرم آن را فراگرفته است یعنی سطح آن مماس با دو سطح جرم فلک محوی بود و همین طور است وضع افلاک سیارات دیگر که هر یک فلکی دارند محوی که خارج مرکزند و سیاره در جرم آنها واقع است و مثلا فلک زهره عینا بمانند آفتاب بود بجز اینکه برای آنها فلک‌های کوچکی دیگر بود که مرکوز در اجرام افلاک خارج مرکز خود بوند.تداویر بوند.و افلاک خارج مرکز آن را حوامل نامند زیرا حامل مراکز تدویر بوند و فلک عطار و قمر هر دو شامل سه فلک بوند که شامل ارض و فلک تدویر بوند بجز اینکه عطارد شامل فلکی بود ممثل که مرکز آن مرکز عالم بود و شامل فلک دیگری بود خارج مرکز که یکی از آن دو حاوی دیگر بود و آن دیگر محوی آن بود حاوی آن را که در عین حال خود محوی فلک کلی است فلک مدیر نامند پس فلک تدویر در جسم و جرم حامل بود و همین طور کواکبی که در تدویر بوند و فلک ماه اختصاص این بود که شامل دو فلکی بود که مرکز آنها مرکز عالم بود و شامل فلکی دیگر بود خارج مرکز.یکی از آن دو که مرکز آنها مرکز عالم بود.محیط بر آن دیگر بود که بنام جوزهر نامیده شده است چون بر محیط آن نقطۀ بود که جوزهر نامند و دومین را که محاط بود مایل نامند چون منطقۀ او از سطح منطقة البروج مایل بود و آن در جوف جوزهر بود و در ثخن آن.

این اصطلاح عرفانی است و گاه به اهل کشف و شهود که علم آنها به توحید ذات و صفات از راه کشف و شهود است اطلاق کنند که بزبان اقرار کنند و بدل تصدیق و این اقرار و تصدیق بطریق کشف و عیان بود نه بطریق استدلال و برهان و نه بطریق سمع و حس.

تواضع قلبی، مطلق تواضع اعم از آنکه مظهر آن دل باشد یا جوارح و یکی از صفات ممدوحه است بویژه تواضع در برابر حق و عدالت و در برابر آفریننده جهان.

در نقلی، آمده است که فرمودند: «مرگ، از شما آغاز نشده و به شما نیز پایان نخواهد یافت.چنانچه این دوست شمابه سفرمی رفت، از شمادورمی شد، اکنون بپندارید که به یکی از سفرها رفته. اگر او باز نگردد (که نخواهد آمد) شما به سوی او خواهید رفت».و البته تردیدی نیست که این سفر، جز کوچ زیبای یک پرنده مهاجر نیست; کوچی که از جانب دنیای دیگر هدایت شده: «وَ تَرَحَّلوُا فَقَدْ جُدَّبکُمْ»; از دنیا کوچ کنید که برای کوچ دادنتان تلاش می کنند. ونیز مهاجر، هر آن به انتظار نشسته است; چرا که: «الرَّحیلُ وَ شیکٌ»; کوچ کردن نزدیک است. و این انتظاری است که هر «آنِ» آن، یک عمر است به قدر سرعت یک «آن»: «وَ اِنَّ غایةً تَنْقُصُها اللَّحْظَةُ»; آنات و لحظاتی که در قالب ساعات، روزها، ماه ها و سال های عمر آدمی، شتابان در حرکت است و به پیش می رود; که فرمود: «فَاِنَّ غَداً مِنَ الْیُومِ قَریبٌ. ما اَسْرَعَ السّاعاتِ فی الیَوْمِ، وَاَسْرعَ الاَیّامَ فِی الشَّهْرِ و اَسْرَعَ الشُّهُورَ فی السَّنَةِ، وَ اَسْرَعَ السِّنینَ فِی الْعُمرِ»; فردا به امروز نزدیک است. وه که چگونه ساعت ها در روز، و روزها در ماه، و ماه ها در سال، و سال ها در عمر آدمی شتابان می گذرد!

«مرگ» حرکتی حتمی و مستمر از دار مَمّر به سوی دارمَقّر است: «الدُّنیا دارُ مَمَّر لا دارُمَقَرٍّ» و حرکتی است که با هر نَفَس، انسان را به سوی خود می خواند: «نَفَسُ المزء خُطاهُ اِلی اَجَلِهِ» حرکتی که پرده از پیوند لحظه ها با زندگانی کوتاه دنیوی برمی دارد: «وَ اَنَّ غایَةً تَنْقُصُها اللَّحَظةُ» زندگی کوتاهی که گذشتن لحظه ها از آن می کاهد.

مرگ، نشانی از هستی مقیّد انسان و هستی مطلق الهی دارد; هستی لِلّهی و الی اللّهی; هستی ای که ریشه در مُلک و ملکوت دارد و به هُلک و هلاکت منتهی می گردد; یعنی که مرگ ـ در واقع ـ نشان هستی انسان است و البته علامتی بر جوهر و حقیقت الهی انسان; حقیقتی پیوسته و وابسته به مبدأ هستی بخش.