نور حق

سرسبز بود خاک که آتش یار است

خاصه خاکی که ناطق و بیدار است

این خاک ز مشاطهٔ خود بی‌خبر است

خوش بی‌خبر است از آنکه زو هشیار است
 

بوی دم مقبلان چو گل خوش باشد

بدبخت چو خار تیز و سرکش باشد

از صحبت گل خار ز آتش برهد

وز صحبت خار گل در آتش باشد
 

چون دیده بر آن عارض چون سیم افتاد

جان در لب تو چو دیدهٔ میم افتاد

نمرود صفت ز دیدگان رفت دلم

در آتش سودای ابراهیم افتاد

هین وقت صبوحست میان شب و روز

غیر از مه وخورشید چراغی مفروز

زان آتش آب گونه یک شعله برآر

در بنگه اندیشه زن و پاک بسوز
 

ای تنگ شکر از ترشان چشم بدوز

آتش بزن و هرچه به جز عشق بسوز

دکان شکرفروش و آنگه ترشی

برف و سرمای وآنگهی فصل تموز

بیچاره دل سوختهٔ محنت کش

در آتش عشق تو همی سوزد خوش

عشقت به من سوخته دل گرم افتاد

آری همه در سوخته افتد آتش
 

یک چند میان خلق کردیم درنگ

ز ایشان بوفا نه بوی دیدیم نه رنگ

آن به که نهان شویم از دیدهٔ خلق

چون آب در آهن و چو آتش در سنگ
 

آن وقت آمد که ما به تو پردازیم

مرجان ترا خانهٔ آتش سازیم

تو کان زری میان خاکی پنهان

تا صاف شوی در آتشت اندازیم
 

فرمود خدا به وحی کای پیغمبر

جز در صف عاشقان بمنشین بگذر

هر چند ز آتشت جهان گرم شود

آتش میرد ز صحبت خاکستر
 

بازآمدم اینک که زنم آتش نیز

در توبه و در گناه و زهد و پرهیز

آورده‌ام آتشی که می‌فرماید

کای هرچه به جز خداست از جا برخیز