نور حق

دنیا بستر حرکت تکاملی و زمینه‌ساز فعلیت یافتن استعداد‌های وجودی انسانی است. دنیا مزرعه آخرت و منزلی از منازل سالکین است. آدمیان، مسافرین هستند که باید از این گذرگاه عبور کنند تا به سعادت حقیقی خویش برسند. از این رو، انسان، ناگزیر باید در بعد فردی و اجتماعی با رعایت کردن قوانین الهی و حقایق انسانی و اخلاقی، سعادت دنیایی و آخرتی خود را تأمین و تضمین کند.

ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من
تا یک زمان زاری کنم بر ربع و اطلال و دمن
ربع از دلم پرخون کنم خاک دمن گلگون کنم
اطلال را جیحون کنم از آب چشم خویشتن

آسمان شو، ابر شو، باران ببار
ناودان، آبش نمی آید به کار
آب باران باغ صد رنگ آورد
ناودان همسایه در جنگ آورد

در جامعه و سرزمینی که انسانیت بمیرد, همه چیز رنگ مرگ می گیرد و فاجعه بزرگ انسانی, که از هر طوفان و زلزله ای ویران گرتر و از هر آتشفشانی گدازنده تر و سوزان تر است, دامن می گسترد و دیّاری را بر زمین نمی گذارد, همه چیز و همه کس را خاکستر می کند.
در فصل برگ ریزان ارزشها, و وزیدن دَم به دَمِ باد خزان از هیچ ارزش گستر, هدایت گر و باغبان چیره دستی کاری برنمی آید و به هیچ روی, در این برهه هیچ کس نمی تواند زیبایی و سرسبزی را به باغ و بوستان ارمغان آورد و یا به انسانیت انسان, حیات بخشد. جرعه های جام او, در این هنگامه اثر نمی بخشند, باید در انتظار دی باشد, سرمای استخوان سوز و نابودی همه چیز.هر سرزمینی که گرفتار فصل برگ ریزان شود و از هر سوی, باد خزان بر آن بوزد و ارزشهای انسانی را بریزاند, روی سعادت را نخواهد دید. چه بسا به ظاهر تمدنی در آن پا بگیرد و مردمان از نظر مادی در رفاه به سر برند و زندگی رونقی داشته باشد, اما فقر معنوی و کم رنگ شدن و یا مرگ انسانیت در آن سرزمین, دیر یا زود, همه چیز را از هم خواهد گسست و نیرومندی مادی, نظامی و تکنولوژی, رفاه و آسایش, نمی تواند از فروپاشی آن جلو بگیرد. چه بسیار تمدنهای بزرگ که بر اثر مرگ انسانیت در آنها, از هم فرو پاشیدند, خاک شدند و از صفحه روزگار برافتادند.انسانیت, بهار زندگی است, به جان زندگی شادابی می ریزد و آن به آن, با جویباران و رودهای همیشه جاری و چشمه های همیشه جوشان اش, سینه آن را می شکافد و از حیات لبالب اش می سازد.این هنگامه بسیار دیدنی و شگفت انگیز و روح نواز, باید همیشه برپا باشد, تا فصل خزان بر آن نتازد.این خواست خداست که این هنگامه همیشه برپا باشد و ابر بهاران, آنی از بارش باز نایستد و جامعه انسانی را سرشار از شادابی سازد.از این روی, در جای جای زمین, در برهه ها و دورانهای ویژه, در هر کجا و هر دوره ای که انسانیت رنگ می باخت و یا خورشید آن رو به افول می گذاشت و مردم به هر سوی می نگریستند, مرگ انسانیت را می دیدند و یا ضعف آن را, خداوند, نسیمی روح انگیز و حیات بخش به جانها می وزاند و خورشیدی از مشرق جانها بر می دَماند, با کتاب و برنامه ای دگرگون آفرین.انسانیت, در پرتو وحی, جان می گیرد و معنی می یابد و می پاید و می ماند. پیامبران در دوران رسالت خود, هم به انسانیت انسان نمود دادند و هم به تلاش گسترده دست زدند که جامعه انسانی را از آن لبالب سازند و مردمان را از زندگی در سایه سار انسانیت بهره مند گردانند. چیزی که تا پیش از برانگیخته شدن پیامبری از سوی خدا در سرزمین شان, از آن بی بهره بودند و در خوف و وحشت به سر می بردند و از یکدیگر بیم داشتند و هیچ کسی به خیزش انسانی و تبلور انسانیت در زندگی خود و جامعه امید نمی برد و انسان, بی تکیه گاه انسانی و در غربت غربت زندگی را سپری می کرد.

 

للحروف صور فی عوالمها , حروف را در هر عالم صورتی است قرآن را در هر عالم صورتی است و قرائت را نیز صورتی , و هر مرتبه از وجود حکمی دارد.

 دید همان دست است که نارسا بود
رسانایی ناب دسترسیِ  دسترسی ها بود
و دید
بازمی گردد به بود بود بود
او ازو خشنود و
او ازو خشنود.
یک هوی یک اوی بی گسست و بی های و هوی فروپست
سراسر دست و یکدست و سرمست
و دید دیگر ـ دیگر نیست نیست
هستستان یک هست هست و
بی کیست کیست
یک چیست نیست
سراسر دست و یکدست و سرمست
یکدست و یکدست و یکدست و یکدست
سراسر دست و سراسر دست و سراسر دست و
دست:
تنها دست
یک سر دست
اما دست
تمام دست
سراسر دست و دست و دست.

و دیگر دانست دانش چشم و دانایی دست
بال بال بازگشت بود و
«وقت»، همان آن‌گاهِ بازگشت بود و
او که می گشت و می گشت و در گمانی

می سوخت
و چشم می دوخت و به خود می گفت: دیگر بازنخواهم گشت
نمی دانست
بازمی گشت همان گاه
همان گاه که از بی آبی می سوخت
آبی می گشت
جاری می گشت

به بَرَش آب و
دورادورش آب و
ـ چه دورِ دورم از آب و...
و بی تاب می گشت
ناب می گشت و می گشت
دریایی در کف دست، گوهر آبی از بی آبی

می سوخت
پای در آب و جهان حباب و
سراب شن‌زار در روبه‌رو
چشم بر چشم به راهیی برگچه‌های سبز لاهوتی
خاکستری از سوخته‌کامی می دوخت
دورادور و در ناسوتی برهوت
می نگریست دمی دیگر ـ باز نمی گردم دیگر؟
بر جداکاریِ دو دست جداسار
دو پرنده‌ی هردم دوردست‌تر و پرپر
اما هنوزاهنوز
راهی مانده بود تا بی دستی ی یکدست فراهست هزاردستان سرمست
مانده بود تا نقشه‌ی نقش برآب آب و اسب و سوار تا بر باد... برباد... برباد
و می گشت و می گشت و در خود می گشت باداباد

 

از علی آموز اخلاص عمل
شیر حق را دان منزه از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت
زود شمشیری برآورد و شتافت
او خدو انداخت بر روی علی
افتخار هر نبی و هر ولیّ

او خدو انداخت بر رویی که ماه
سجده آرد پیش او در سجده گاه
گشت حیران آن مبارز زین عمل
وز نمودن عفو و رحمت بی محل

آن چه دیدی بهتر از پیکار من
تا شدستی سست در اِشکار من

چون بخواهم کز سرَت آهی کنم
چون علی سر را فرا چاهی کنم

در شجاعت شیر ربانیستی
در مروّت خود که داند کیستی
در مروّت ابرِ موسایی به تیه
کامد از وی خوان و نان بی شبیه…
ای علی که جمله عقل و دیده ای
شمّه ای واگو از آنچه دیده ای

تو ترازوی احد خو بوده ای
بل زبانه ی هر ترازو بوده ای
در شجاعت, شیر ربانیستی
در مروّت خود که داند کیستی