نور حق

نفس سوخته شمع سر بالین من است

مهر خاموشی من جام جهان بین من است

تیغ چون بید ز جان سختی من می لرزد

موج بی بال وپر از لنگر تمکین من است

بر دلم گرد یتیمی چو گهر نیست گران

عشرت روی زمین در دل غمگین من است

لنگر از خویش سرانجام دهد کشتی من

پله خواب، گران از دل سنگین من است

حسن از تربیت عشق شود عالمسوز

سرخی روی گل از نغمه رنگین من است

خواهد از نقش به نقاش رسانید مرا

اتحادی که در آیینه حق بین من است

بحر از پنجه مرجان نپذیرد آرام

ناصح از ساده دلی در پی تسکین من است
 

به چشم کم مبین در قامت خم گشته پیران

کز این پشت کمان کار دم شمشیر می آید

نپردازد به سیر باغ جنت، دیده حق بین

که مهمان از سر خوان کریمان سیر می آید

نباشد حسن از حال گرفتاران خود غافل

که از خلخال لیلی ناله زنجیر می آید

چه صورت دارد از بیهوده گردی منع من کردن؟

که عکس من برون زآیینه تصویر می آید

نشد باز از دم گرم بهاران عقده از کارم

چه کار از بر گریز ناخن تدبیر می آید؟

به حیرانی توان شد کامیاب از چهره خوبان

که حفظ صورت از آیینه تصویر می آید

نگردد تیرباران ملامت سنگ راه من

نیستان کی برون از عهده این شیر می آید

مدان از سخت جانی گر نمردم در فراق تو

که جان از ناتوانی بر لب من دیر می آید

زکویش چون برون آیم، که سیلاب سبک جولان

به دشواری برون زان خاک دامنگیر می آید

فتح و ظفر ز خودشکنی زیر دست ماست

چون زلف و خط، درستی ما در شکست ماست

آشوب عالمیم ز هر مصرعی چو زلف

سر رشته تپیدن دلها به دست ماست

باطل حجاب دیده حق بین نمی شود

دنیا بهشت در نظر حق پرست ماست

خمخانه شد تهی و ندادیم نم برون

منصور، داغ حوصله دیرمست ماست

گنجینه دار گوهر دریای رحمتیم

چون ابر، چشم پاک صدفها به دست ماست

در بغل آینه را تنگ چو زنگار کشد

می توان گفت که بویی ز محبت برده است

نازگل هر که ز خار سر دیوار کشد

نیست با دیر و حرم مردم حق بین را کار

کور در جستن در، دست به دیوار کشد

جلوه موج سراب است جهان در نظرش

چشم حق بین کسی را که ز باطل بستند

در جنت نگشایند به رویش فردا

بر رخ هرکه درین نشأه در دل بستند

شکوه اهل دل از عشق ندارد انجام

چون ننالد جرسی را که به محمل بستند؟

نشود پنجه تدبیر عنانگیر قضا

خار و خس کی ره امواج به ساحل بستند؟

زیان نقصان ندارد مایه داران مروت را

فرومایه است هر کس دیده اش بر سود می باشد

زفیض چشم حق بین در بیابانی است جولانم

که آنجا هر سیاهی کعبه مقصود می باشد

امیرالمؤمنین (علیه السلام) در باره عظمت و نتیجه توجه به حضرت حق می فرماید :

به راستی که خدای تعالی یاد خود را صیقل دلها قرار داده تا بدان وسیله گوش دل پس از کر شدن شنوا گردد ، و چشم دل پس از کم سوئی تیزبین شود و دل از ستیزه جوئی سر به فرمان نهد ، همواره خدای را که نعمت هایش گرامی باد در فواصل زمان و دورانهائی که چراغ هدایت انبیا خاموش بوده ، بندگانی است که چون بدریای اندیشه فرو روند ، خدای تعالی رازهای نهانی با آنان گوید و از رهگذر عقلهایشان با ایشان گفتگو فرماید .پس نوری را که در گوش ها و دیده ها و دلهای بیدار دارند چراغ راه کنند ، روزهای خدا را بیاد مردم آورند و آنان را از مقام مقدسش بترسانند ، آنان هم چون راهنمایان بیابانها هستند که هر کس میانه رو باشد رهروی او را بستایند و به رستگاری مژده اش دهند ، و آن که راست گرا و چپ گرا باشد ، راهش را نکوهش نموده و از تباهی برحذرش دارند و به همین منوال چراغهای آن تاریکی ها و رهبران آن شبهه ها هستند ، اگر با دیده عقلت آنان را بنگری که خواهی دید ، که ایشانند نشانه های هدایت و چراغ های شب تار.

گر نورعشق بدل و جانت اوفتد

بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی

یکدم غریق بحر خدا شو گمان مبر

کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی

خداوندی که جمیع موجودات به زبان بی زبانی ادای ثنای بی منتهای او نموده اند و به قدم عجز و ناتوانی سپاس بی قیاس او پیموده اند .عندلیبان روضه ی ایجاد از هر غنچه کتابی خوانند وهرورقی از اشجار امکان را بابی دانند .اطفال چمن ممکنات همگی در تسبیح و تحمید و نو رسیدگان گلشن مکوّنات جملگی در تحلیل و تمجید : اگر سرو است در هوایش پا در گِل افتاده و اگر چنار است کف تضرّع گشاده و اگر صنوبر است به بندگیش قد کشیده و اگر بید است واله و مجنونش گردیده است و اگر ارغوان است زعشقش غرقه در خون و اگر تاک است به دارش سرنگون و اگر شمشاد است به خدمتش در قیام و اگرنخل است زذکرش شیرین کام و اگر بنفشه است از غمش سوگوار و اگر لاله است زوردش داغدار و اگر سنبل است پریشانیش از اوست ، اگر گل است از مهرش سرخ روست ، اگر خاراست از گلزار آن نگار است و اگر نرگس است بیمار آن دلدار است ، اگر سوسن است حمد او گوید و اگر سمن است راه تسبیح او جوید : ( وَإِن مِن شَیْء إِلاَّ یُسَبِّحُ بحَمْدهِ وَلکِن لاَّ تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ).

سپنج است این سرای. در این سرای سپنج، خیمه استوار باید افراشت; باد است و بوران، گردباد است و طوفان، امواج بلند و قهر دریا، تفت و گرمای سوزان، زمهریر و زمستان استخوان سوز. زمان، کوتاه است، فرصت اندک، چون ابر بهاران درگذر، امّا در همین پلک برهم زدن است که حیات جاوید چشم می‌گشاید. در دل زندگی نا پایدار، عمرِ چون آب جوی درگذر، بی خبری از ثانیه‌ها، دقیقه‌ها، ساعتها، روزها و ماه‌های پیش روی، و دنیای سست بنیاد، خِرَد حکم می‌کند که پی و بنیادی ماندگار برای دقایق زندگی ریخته شود. اَجل، پرشتاب است، گاه کوبه این دَر را می‌کوبد و گاه کوبه آن در، گاه بر سینه این شخص فراز می‌رود و گاه بر سینه آن شخص، درنگ نمی‌دهد، در طرفةالعینی، طومار زندگی را بر می‌چیند. در برابر این گردونه پر شتاب، ارّابه مرگ، که هر آن، با قدرت و هیمنه شگفت، گریبان کسی را می‌گیرد و می‌گرداند و از اریکه زندگی به زیر می‌آورد و تخت و دیهیم‌اش را درهم می‌کوبد، هنر، هوش مندی و زیرکی در این است که بر پشت این موجِ زیر و زَبَر کننده، نا آرام و بی قرار، بُنلاد زیستی آرام، ریخته شود، تا فرا آمدنِ اجل، زیبا جلوه کند و پایان طبیعی حیات دنیوی به قلم آید. دنیا، گذرگاهِ بلیّه‌هاست، جای آمد و شد رنجها، گرفتاریها، تلخ کامیها، زیر و زَبَرشدنها، طوفانهای بنیان سوز و بنیاد برانداز. افراشتن تیرکهای زندگی در دهانه این حادثات و در چنین آوردگاهی که از هر سوی آن شرر می‌بارد و به قامت افرازی واداشتن آن در برابرِ این هنگامه‌ها و هنگامه‌جوییها و هنگامه آفرینیها، کاری است کارستان. کم اند، بسیار اندک و انگشت شمار، مردمان و ملتهایی که شکوه مندانه و قامت افرازانه، در برابر این تکانه‌های شدید و شکننده، سر فرود نیاورده، از پای درنیامده و زانو نزده‌اند. دنیا، لشکریانی دارد، قَدَر. حریفانی سخت کهنه کار، آزموده، برخوردار از فنونِ هماوردی، قدافرازی، میان داری در میدانهای نَفَس‌گیر، دشوار و دلهره آور، آشنا به روح و روان حریفان و نقطه ضعفهای آنان. در برابر این هماوردجویان، رجزخوانان و صحنه گردانان قوی پنجه، که سرسختانه میمنه و میسره و قلب لشکرگاه را در می‌نوردند و میان داری و اُشتُلُم می‌کنند و یکایک به میدان آمدگان را می‌گیرند و فرو می‌افکنند و از آغاز تا این لحظه، کرور کرور آدمیان را به خاک درافکنده، به تباهی کشیده و شرنک مذلت و مرگ را به کامِ »جان«شان فرو ریخته‌اند، راهی به جز قوی شدن، آشنایی با فنون هماوردی و میان داری، آبدیدگی در بوته آزمونهای سخت و کوره‌های گدازنده و بویژه در باب چسان گلاویزی با آنها وجود ندارد. دنیا، دامها، راه‌های پر پیچ و خم، دالانهای تاریک، دهلیزهای تو در تو، بیغوله‌های دَهشَت‌انگیز بسیار دارد. برای فرد گرفتار آمده و سرگردان در آنها، برون سویی وجود ندارد، مگر این که در درون‌اش افرازه‌ای افروخته شود و او در پرتو آن، راهی به بیرون بیابد. عزم اش را جزم کند، افرازه درون را قدرت‌مندانه و بی‌محابا برافرازد، تا درهایی فرارویش گشوده شود و از آن فضای خفقان آلود رهایی یابد.