نور حق

کسی که غیر این سوداش نبود

ز ذوق ماش یاد ماش نبود

مثال گوی در میدان حیرت

دوان باشد اگر چه پاش نبود

وجودی که نرست از سایه خوش

پناه سایه عنقاش نبود

نماید آینه سیمای هر کس

ازیرا صورت و سیماش نبود

به روزی صد هزاران عیب و خوبی

بگوید آینه غوغاش نبود

ندارد آینه با زشت بغضی

هوای چهره زیباش نبود

دهانی زین شکر مجروح گردد

که دندان‌های شکرخاش نبود

به پرهای عجب دل برپریدی

ولیک از دام او پرواش نبود

برو چون مه پی خورشید می‌کاه

که بی‌کاهش جمال افزاش نبود
 

ای دل اگر آن عارض دلجو بینی

ذرات جهان را همه نیکو بینی

در آینه کم نگر که خودبین نشوی

خود آینه شو تا همگی او بینی

گه شانه کش طرهٔ لیلا باشی

گه در سر مجنون همه سودا باشی

گه آینهٔ جمال یوسف گردی

گه آتش خرمن زلیخا باشی
 

بر پیکر آن سرور خورشید علم

کز عارضه‌ای گشته مزاجش درهم

چندان به دمم دعا که برباد رود

از آینهٔ وجود او گرد الم

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

مرا امید وصال تو زنده می‌دارد

و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش

زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات

بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک

بضرب سیفک قتلی حیاتنا ابدا

لأن روحی قد طاب ان یکون فداک

عنان مپیچ که گر می‌زنی به شمشیرم

سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک

تو را چنان که تویی هر نظر کجا بیند

به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک
 

مادر دهر ای پسر مثل تو سروی نزاد

ز داغت آتش چنان بخرمنم اوفتاد

که روز و شب می کشم ز هجر روی تو داد

چه نامت هر دم بود ورد زبانم علی

خیز ایا سرو روانم علی

خیز ایا راحت جانم علی

خراب گردد پسر ز بعد تو روزگار

داغ تو دانی بماند به دهر دون یادگار

محو نخواهد شدن الی بیوم القرار

دریغ از زحمت روز و شبانم علی

دیده گشا و ببین باب تو ای مه مثال

نشسته بالین تو باخاطر پر ملال

قامت موزون من از غم تو گشته دال

آرزوی زندگی نیست گمانم علی

دریغ از حاصل زحمت روز شبان

بپای تو کرده ام تمام ای نوجوان

داس اجل زود کرد مرا بغم توأمان

فسرده از ماتمت کرد چنانم علی

تا کی در کوی تو مسکن و مأوا کنم

دو دیده در ماتمت بسان دریا کنم

نظر چه هر دم بر این موی چلیپا کنم

رود بطاق سپهر آه و فغانم علی