نور حق

بغير ديدهٔ خونبار، هيچ دريائي

نديده ايم كه باشد هميشه طوفان وار

چو نام دوست مكرر نمي شود هرگز

هزار بار اگر نام يا علي كنم تكرار

«اموات» و «حيات»، بلكه فعليات را، چه كمالات اولى و چه ثوانى، از صقع حق ببين، نه مفصول و فقرائى بسته به او، نه اغنيا. و به تحقيق بگو: او هست. و مبين بلند و پست، بلكه استيفاء حساب موادّ و هيولاى مجسّمه را بكن، و ببين كه فعليّت امتداد و فعليّت قوّه هم، ظلّ نور حق است.

اي شمــع سوخته دل كه ميرسي به گلشن

فـــروغ جــاودانه اي بـــراي هــر جان افـــكن

تــــو پـــرتـــو يگـــانـــه  بـــــراي هـــر دلاور

تــــونـــور قـلـب بيــمار،تـــو نــورحق وايثار

تـــو حــامــي مـــريــضان ،تــو ناجي دليران

فــائــق چـــگونه گــويــد درد دل حقــايق

از ديــده شفــايــت از نور عشق و حرمان

فائق«زهراحق بين»
 

«... وَاعْلَمْ، اَنَّ مالِكَ المَوْتِ هُوَ مالِكُ الحَياةِ، وَ اَنَّ الخالِقَ هُوَ المُمِيتُ، وَ اَنَّ المُفْنـِىَ هُوَ المُعيدُ....»; بدان كه در اختيار دارنده مرگ همان است كه زنـدگى رادر دسـت دارد و پديـد آورنده موجودات است. همو مى ميراند و نابود كننده هموست كه دوباره زنـده مى كند.

گرمن رفتم زدنياي شما ديوانه اي كمتر

دركاشانه ويران گشت حسرت خانه اي كمتر

توشمع محفل افروزي من پروانه اي مسكين

تودوش باش گرمن سوختم پروانه اي كمتر

زيان سود عالم چيست از بود نبودما

زدريا قطره اي افزون زخرمن دانه اي كمتر

اي نيكويان كه دراين دنياييد

يا كسي از بعد بدنيا آئيد

اينكه خفته است دراين خاك منم

مدفن, عشق جهان است اينجا

يك جهان بهرنهان است اينجا

عاشقي بود بدنيا فن من

مدفن, عشق بود مدفن, من

هركه را روي خوش وخوي نيكوست

مرده زنده من عاشق اوست

روز شمار تا نشوى از خجالت آب

بر روز خويش در شب تارى ببار اشك

زيبايى خيره كننده اى است دراين كيهان بزرگ و در مجموعه هايى جزئى از طبيعت كه پيرامون ما را گرفته و در چشم اندازه ما مشاهده مى شوند. چيزى كه اختصاص به پرواز به وسيله زيبايى محسوس يا معقول دارد انبساط روانى وابتهاج روحى است كه پرواز با زيبايى به سوى جمال مطلق داراست در صورتى كه درك نظام قانون هستى چون بايد با تمركز قواى دماغى باشد تا بتواند سالك راه حق را به مقصد جلال مطلق خداوند رهنمون گردد همواره مستلزم انبساط وابتهاج روانى نيست يا لااقل اين انبساط وابتهاج شبيه به آنچه كه دراحساس زيبايى قابل شهوداست وجود ندارد. و به هر حال هر دو عامل : زيبايى و نظم قانون از عالى ترين وسائل پرواز به ملكوت جمال و جلال الهى مى باشند. يك اشتراك ما بين زيبايى و نظم و قانون وجود دارد كه بسيار بااهميت است و آن اين است كه ما حقيقتى را در درون خود به عنوان زيبايى مطلق داريم و بدون اين كه آن راازافراد عينى انتزاع كنيم به هر يك از افراد و مصاديق زيباييها تطبيق مى كنيم مانند: گل چشمه سار مهتاب آبشار دريا شكوه كوهها صورت هاى زيباى انسانها آسمان لاجوردين پرستاره آهنگهاى موزون خط زيبا و... بديهى است كه اين زيبايى ها بسيار متنوعند و جامع مشترك حقيقى در ماهيت خود ندارند يعنى ماهيت گل با چشمه سار مفهوم مشترك ندارد مهتاب با آبشار دريا با كوه صورت زيباى يك انسان با آسمان يا آهن موزون و يك خط زيبا هيچ مفهوم مشتركى در ماهيت ندارد و بااين همه حقيقتى به عنوان زيبايى در درون ما وجود دارد كه بر يكايك همه زيباييها قابل تطبيق است . همچنين يك حقيقت به عنوان نظم هستى و قانونمندى كلى كائنات در درون ما قابل دريافت است كه قابل تطبيق بر يكايك موارد نظم و قانون حكمفرما در عالم هستى مى باشد. يك تفاوت مهمى كه ما بين زيبايى و نظم و قانون وجود دارداين است كه در فوق زيباييها محسوس زيباييهاى معقولى كه قابل دركند نيز وجود دارند مانند: عدالت

مست صبها ي الست من شدي اي گلعزار

خوش مطاعي كرده وارد در اين شهر وديار

من خريدار اين بازار تو يكسر يا حسين

شمس خاور يا حسين

گر علي اكبرت گرديد ز زين واژگون

شد دو تا راسش ز تيغ ليلا دلش از عم غمون

ماند اين داغت بدل تا روز محشر يا حسين

شمس خاور يا حسين