نور حق

مزن تا تواني به گفتار دم

نكو گوي  گر دير گويي چه غم

بينديش و آنگه برآور نفس

وزان پيش بس كن كه گويند بس

به نطق آدمي بهتر است از دواب

دواب از تو به گرنگويي صواب

نيست ما را در جهان آب و گل ويرانه اي

خانه بر دوشان درياييم ما همچون حباب

غير را در خلوت دربسته ما بارنيست

در ميان جمع تنهاييم ما همچون حباب

از گراني بار بر دريا چولنگر نيستيم

از سبكروحي سبكپاييم ما همچون حباب

رزق ما از بحر پر گوهر بود دست تهي

تا به حرف پوچ گوياييم ما همچون حباب

گر چه از سر در هوايانيم پيش ناقصان

پرده دار بحر يكتاييم ما همچون حباب

لاف يكتايي ز ما روشن ضميران دور نيست

زاده آن بحر يكتاييم ما همچون حباب

هزار كاسه سرت رفت سوي خوان فلك

چو در فتاد از آن ديگ در دهان حلوا

پياپي از سوي مطبخ رسول مي آيد

كه پخته اند ملايك بر آسمان حلوا

به آبريز برد چونك خورد حلوا تن

به سوي عرش برد چونك خورد جان حلوا

به گرد ديگ دل اي جان چو كفچه گرد به سر

كه تا چو كفچه دهان پر كني حلوا

دلي كه از پي حلوا چو ديگ سوخت سياه

كرم بود كه ببخشد به تاي نان حلوا

خموش باش كه دگر حق نگويدش كه بده

چه جاي نان ندهد هم  به صد سنان حلوا

اگر طرحي در عمل مشكل تر از آن شد كه فكر مي كردي، دلسرد نشو. همه چيز اين دنيا همين طور است. خصوصاً اگر ارزشمند باشد. لاجرم خود حبابي بيش نبود، زيبا اما تو خالي.

هر لحظه وحي آسمان آيد بر سر جانها

كاخر چو دردي در زمين تا چند مي باشي برآ

هر كز گران جانان بود چون درد در پايان بود

آنگه رود بالاي خم كان درد او يابد صفا

گل را مجنبان هر دمي تا آب تو صافي شود

تا درد تو روشن شود تا درد تو گردد دوا

جانيست چون شعله ولي دودش ز نورش بيشتر

چون دود از حد بگذرد در خانه ننمايد ضيا

گر دود را كمتر كني از نور شعله برخوري

از نور تو روشن شود هم اين سرا هم آن سرا

در آب تيره بنگري ني ماه بيني ني فلك

خورشيد و ماه پنهان شود گر تيرگي گردد هوا

باد شمالي مي وزد كز وي هوا صافي شود

وز بهر اين صيقل سحر در مي دمد باد صبا

باد نفس مر سينه را ز اندوه صيقل مي زند

گر يك نفس گيرد نفس مر نفس را آيد فنا

ز ابتداي حدوث خود انسان

تا به هنگام رفتنش ز جهان

حركات طبيعتش باشد

انتقالات فطرتش باشد

شد به هر صورتي كه بزم آرا

لَم يَزل ينتقل الي الاُخرا

به همين بعد رحلت از دنيا

به صراط خود است، رَه پيما

گر نمايد مساعدت توفيق

اِنّهُ خيرُ صاحبٍ و رفيق

كند از هر مقام و منزل نقل

تا شود متصل به عالم عقل

اين به شرطي كه اهل آن باشد

جوهرش از مقربان باشد

يا به اهل يمين كند پيوند

به توسط اگر بود خرسند

معني مطلق صراط اين است

پيش چشمي كه پاك و حق بين است

از صراط آنچه مستقيم آيد

رهبر جنّت و نعيم آيد

سالكش ساكن جنان گردد

مورد رحمت و امان گردد

ره توحيد، معرفت باشد

جاده تنگ معدلت باشد

كه توسط ميان اضداد است

انحراف از توسط، ايجاد است

شرط اين ره شناس در هر حال

التزام صوالح اعمال

شرع و ملت، صراط حق باشد

سالكش بر سماط حق باشد

چون دم تيغ تيز، باريك است

بي چراغ دليل، تاريك است

ديده راگر خداي نور دهد

در رياضت، دل صبور دهد

ز تو هر ذره جهاني ز تو هر قطره چو جاني

چو ز تو يافت نشاني چه كند نام و نشان را

جهت گوهر فايق به تك بحر حقايق

چو به سر بايد رفتن چه كنم پاي دوان را

به سلاح احد تو ره ما را بزدي تو

همه رختم ستدي تو چه دهم باج ستان را

منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را

منگر جور و جفا را بنگر صد نگران را

غم را لطف لقب كن ز غم و درد طرب كن

هم از اين خوب طلب كن فرج و امن و امان را

بطلب امن وامان را بگزين گوشه گران را

چون طينتت به محنت و حسرت نوشته اند

گر وحش و طير به تو بگريند هم رواست

ني،ني! ازين ميانه تو مخصوص نيستي

در هر كه بنگري به همين داغ مبتلاست

از ممكنات به ز ملك نيست هيچ كس

او هم اسير دهشت درگاه كبرياست

چون چرخ بكام يك خردمند نگشت

خواهي تو فلك هفت شمر خواهي هشت

چون بايد مُرد و آرزوها همه هشت

چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

هنگام غليان احساسات ، هيچ تصميم مهمي نگير، در اين صورت اشتباه خواهي كرد. اول درونت را آرام كن، ذهن مانند يك درياچه است، هنگام غليان احساس، درياچه مواج است.درياچه هنگامي نورماه را منعكس مي كند كه آرام باشد.