خداوندا ما را از آنان مگردان كه ايشان را بخود باز گذاشتي، تا به تيغ هجران خسته گشتند و بميخ ردّ بسته شدند. آري چه بار كشد حبلي گسسته؟ و چه بكار آيد كوشش از بنده نبايسته؟ و در بيگانگي زيسته؟ امروز از راه بيفتاده، و راه كژ راه راستي پنداشته، و فردا درخت نوميدي ببر آمده، و اشخاص بيزاري بدر آمده، و منادي عدل بانك بيزاري در گرفته .
خون صدّيقان بپالودند و زان ره ساختند
جز بدل رفتن در آن ره يك قدم را بار نيست.
گردِ دريا و رود جيحون گرد
ماهي از تابه صيد نتوان كرد
آدمي گرچ بر زمانه مهست
ز آدمي خام ديوِ پخته بهست
اي مسكين! نگر كه بروزگار امن و صحت و نعمت فريفته نگردي، و اگر روزي مرادت برآيد، از دنيا ايمن ننشيني، كه زوال نعمت و بطش جباري بيشتر بوقت امن آيد.
درين آيت بندگان خود را در رفتن راه دين منازل روشن مي‌نمايد و آن گه ايشان را بلطف خود در آن روش مي‌ستايد و برحمت خود مزد عظيم و ثواب كريم مي‌دهد، خود راه مي‌نمايد و خود بر روش ميدارد و آن گه بنده را در آن مي‌ستايد. اينت كرم و لطافت! اينت رحمت و رأفت!
ترا كه داند كه ترا تو داني، ترا نداند كس، ترا تو داني بس. اي سزاوار ثناء خويش و اي شكر كننده عطاء خويش! رهي بذات خود از خدمت تو عاجز و بعقل خود از شناخت منت تو عاجز، و بكلّ خود از شادي بتو عاجز، و بتوان خود از سزاي تو عاجز.كريما! گرفتار آن دردم كه تو درمان آني، بنده آن ثنا ام كه تو سزاي آني، من در تو چه دانم تو داني، تو آني كه گفتي كه من آنم آني.
اي منظر تو نظاره گاه همگان
پيش تو در او فتاده راه همگان
اي زهره شهرها و ماه همگان
حسن تو ببرد آب و جاه همگان
الهي نميتوانيم كه اين كار بي تو بسر بريم نه زهره آن داريم كه از تو بسر بريم، هر گه كه پنداريم كه رسيديم از حيرت شمار واسر بريم. خداوندا كجا باز يابيم آن روز كه تو ما را بودي و ما نبوديم تا باز بآن روز رسيم ميان آتش و دوديم، اگر بدو گيتي آن روز يابيم بر سوديم، ور بود خود را دريابيم به نبود خود خشنوديم.