نور حق

بود مرد تمامى آنكه از تنها نشد تنها

به تنهائى بود تنها و با تنها بود تنها

راه ملامت زسلامت بپوي

اهل ملامت كه سلامت روند

راه سلامت به ملامت روند

عشق و شكايت زملامت كه چه

عاشقي و زهد و سلامت كه چه

از قعر گل سياه تا اوج زحل

كردم همه مشكلات گيتي را حل

بيرون جستم ز قيد هر مكر و حيل

هر بند گشاده شد مگر بند اجل

كسي كه ناز مرا مي كشيد مادر بود

كسي كه حرف مرا مي شنيد مادر بود

كسي كه گنج بدستم سپرده بود پدر

كسي كه رنج به پايم كشيد مادر بود

كسي كه شيره جان مي مكيد من بودم

كسي كه روح به تن مي دميد مادر بود

كسي كه در دل شب از صداي گريه من

سپندوار زجا مي جهيد مادر بود

كسي كه خاري اگر پيش پاي من مي ديد

چو غنچه جامه به تن مي دريد مادر بود

كسي كه دور اگر مي شدم ز دامانش

برهنه پا ز پيم مي دويد مادر بود

ز دست دشمن هستي در اين سيه بازار

كسي كه جان مرا مي خريد مادر بود

كنار بستر بيماريم پرستاري

كه تا به صبح نمي آرميد مادر بود

بروزگار جواني كسي كه قامت او

به زير بار محبت خميد مادر بود

كسي كه در غم و اندوه و در پريشاني

به دردهاي دلم مي رسيد مادر بود

گهي خشونت و تندي گهي عطوفت و مهر

نشان و مظهر بيم و اميد مادر بود

گهي دعا و ثنا گاه ناله و نفرين

بهشت و دوزخ و وعد و وعيد مادر بود

غرض كسي كه ز دنيا و آرزوهايش

براي خاطر من دل بريد مادربود

كشيد رنج ز آغاز زندگي تا مُرد

كسي كه خير ز عمرش نديد مادر بود

يكي شكسته قفس ماند و خسته مرغي زار

كه از ثَري به ثريا پريد مادر بود

چو درگذشت نگارنده با تأسف گفت

كه آن براه محبت شهيد مادر بود

همواره از نعمتهايي كه زندگي به تو بخشيده است شاد باش و به خاطر آنچه كه نداري گله مند نباش، ساختمان با سنگ هايي ساخته مي شود كه در دسترس اند نه با سنگ هاي حياط خانهٔ ديگران.

عالمي را از عمارت پاي در گل رفته است

وسعت از دست و دل مردم به منزل رفته است

مي شود زنجير پا عقل فلك پرواز را

كوچه راهي را كه مجنون با سلاسل رفته است

آتش سوزنده و خاك فراموشان يكي است

تا سپند بي قرار من ز محفل رفته است

مي كشد ميدان كه دريا را در آغوش آورد

موج ما گاهي گر از دريا به ساحل رفته است

پيش بينا نور حق روشنترست از آفتاب

بي بصيرت آن كه دنبال دلايل رفته است

هر چه جز آزادگي، بارست بر آزادگان

چون صنوبر زير بار يك جهان دل رفته است؟

صد بيابان از حريم كعبه افتاده است دور

هر كه در راه طلب يك گام غافل رفته است
 

دو شب از ماه نو سالي به عيد اميد مي باشد

هلال جام هر جا هست سي شب عيد مي باشد

نباشد دولت ناخوانده را نسبت به دولتها

نشاط افزون دهد صحبت چو بي تمهيد مي باشد

زنور حق بود هر كس زهستي بهره اي دارد 

ظهور ذره ناچيز از خورشيد مي باشد

نمي انديشد از زخم زبان هر كس كه مجنون شد

بهار خشك مغزان سايه هاي بيد مي باشد

به عبرت بين جهان را تا كند قطع اميد از تو

كه ديدنهاي رسمي را زپي واديد مي باشد

بود از گردش پرگار دور عيش مركز را

گشاد اهل دل در حلقه توحيد مي باشد

گر علي بود و اگر صديق بود

جان هر يك غرقهٔ تحقيق بود

چون بسوي غار مي‌شد مصطفا

خفت آن شب بر فراشش مرتضا

كرد جان خويشتن حيدر نثار

تابماند جان آن صدر كبار

پيش يار غار، صديق جهان

هم براي جان او در باخت جان

هر دو جان بازان راه او شدند

جان فشانان در پناه او شدند

تو تعصب كن كه ايشان مردوار

هر دو جان كردند بر جانان نثار

گر تو هستي مرد اين يا مرد آن

كو ترا يا درد اين يا درد آن

همچو ايشان جان فشاني پيشه گير

يا خموش و ترك اين انديشه گير

خويش را از دست دادم روي او بنموده شد

شد مرا نابوده بوده، بوده‌ام نابوده شد

هم تو راهي هم تو ره رو خويش را طي كن برس

آن رسد در حق كه او از خويشتن آسوده شد

كام عمر آن يافت كاندر راه طاعت صرف كرد

وقت او خوش كو تنش در راه حق فرسوده شد

اي خوانده بسي علم و جهان گشته سراسر

تو بر زمي و از برت اين چرخ مدور

اين چرخ مدور چه خطر دارد زي تو

چون بهرهٔ خود يافتي از دانش مضمر؟

تا كي تو به تن بر خوري از نعمت دنيا؟

يك چند به جان از نعم دانش برخور

بي سود بود هر چه خورد مردم در خواب

بيدار شناسد مزهٔ منفعت و ضر

خفته چه خبر دارد از چرخ و كواكب؟

دادار چه رانده است بر اين گوي مغبر؟

اين خاك سيه بيند و آن دايرهٔ سبز

گه روشن و گه تيره گهي خشك و گهي تر

نعمت همه آن داند كز خاك بر آيد

با خاك همان خاك نكو آيد و درخور

با صورت نيكو كه بياميزد با او

با جبهٔ سقلاطون با شعر مطير

با تشنگي و گرسنگي دارد محنت

سيري شمرد خير و همه گرسنگي شر

بيدار شو از خواب خوش، اي خفته چهل سال

بنگر كه ز يارانت نماندند كس ايدر