نور حق

در خويش چو گردون نكني تا سفري چند

از ثابت وسيارنيابي نظري چند

از خانه زنبور حوادث نخوري شهد

تا در رگ جانت ندود نيشتري چند

شيرازه درياي حلاوت رگ تلخي است

شكرانه هر تلخ بنوشان شكري چند

در سايه ديوار سلامت ننشيند

از سنگ ملامت نخورد هركه سري چند

از خود نشناسان مطلب ديده حق بين

حق را چه شناسند ز خود بيخبري چند

هر چند دل از شكوه سبكبار نگردد

چون شعله برون مي دهم از دل شرري چند

از لال هرانگشت زباني است سخن گوي

يك در چو شود بسته گشايند دري چند

سرچشمه اين باديه از زهره شيرست

زنهار مشو همسفر بيجگري چند

هر چند رهايي ز قفس قسمت من نيست

آن نيست كه برهم نزنم بال وپري چند

بنماي به صاحب نظري گوهر خود را

عيسي نتوان گشت به تصديق خري چند

من كار به عيب وهنر خلق ندارم

گوعيب بر آرند ز من بي هنري چند

دست تو نگردد صدف گوهر شهوار

تا سر ننهي در سر موج خطري چند
 

دوستي با كورفهمان حجت ناديدگي است

وحشت از فهميدگان برهان نافهميدگي است

در بساط آفرينش مردمان چشم را

گر لباس فاخري باشد همين پوشيدگي است

ديده حق بين بود از هر دو عالم بي نياز

ترك دنيا بهر عقبي كردن از ناديدگي است

مي كند بر فربهي پهلوي لاغر اختيار

هر كه داند رنج باريك مه از باليدگي است

مردم سنجيده از ميزان نمي دارند باك

خلق را انديشه از محشر ز ناسنجيدگي است

گر ز ارباب كمالي سرمپيچ از پيچ و تاب

كز تمامي، سرنوشت نامه ها پيچيدگي است

دشمن غافل ز زير پوست مي آيد برون

پاي كاهل طينتان، سنگ ره خوابيدگي است

از شكفتن شد پريشان غنچه را اوراق دل

انتهاي خنده بيجا ز هم پاشيدگي است

فتح و ظفر ز خودشكني زير دست ماست

چون زلف و خط، درستي ما در شكست ماست

آشوب عالميم ز هر مصرعي چو زلف

سر رشته تپيدن دلها به دست ماست

باطل حجاب ديده حق بين نمي شود

دنيا بهشت در نظر حق پرست ماست

خمخانه شد تهي و نداديم نم برون

منصور، داغ حوصله ديرمست ماست

گنجينه دار گوهر درياي رحمتيم

چون ابر، چشم پاك صدفها به دست ماست
 

لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند

سروها از نسبت بالاي او موزون شدند

خنده بر خميازه صبح قيامت مي زنند

مي پرستاني كه محو آن لب ميگون شدند

خرده بيناني كه در دامان دل آويختند

چون سويدا مركز پرگار نه گردون شدند

سير چشماني كه بوي آدميت داشتند

قانع از جنت به آن رخسار گندم گون شدند

خاكساران در هواي نيستي چون گردباد

جلوه اي كردند و آخر محو در هامون شدند

در بهار حشر چون برگ خزان باشند زرد

چهره هايي كز شراب بيغمي گلگون شدند

نظم عالم شد حجاب ديده حق بين خلق

يكقلم از خوبي خط غافل از مضمون شدند

زرپرستاني كه تن دادند زير بار حرص

از گراني زنده زير خاك چون قارون شدند

حكمت اندوزان عالم از خرابات جهان

قانع از مسكن به يك خم همچون افلاطون شدند

در فضاي لامكان اكنون سراسر مي روند

بيقراراني كه سنگ شيشه گردون شدند

رتبه ديوانگي را نسبتي با عقل نيست

آهوان خوش گردن از نظاره مجنون شدند

غم آتشين عذاران نه چنان برشت ما را

كه ز خاك بردماند نفس بهشت ما را

به نيازمندي ما چو نداشت حسن حاجت

به دو دست نازپرور ز چه مي سرشت ما را؟

ز نسيم بي نيازي چو به باد داد آخر

به هزار اميدواري ز چه روي كشت ما را؟

نه به كار دسته گل، نه به كار گوهر آمد

فلك اين قدر به دقت به چه كار رشت ما را؟

نه چنان دو چشم ما را غم عشق سير دارد

كه به فكر نعمت خود فكند بهشت ما را

به ثبات نقش هستي چه نهيم دل ز غفلت؟

كه سخن نگار قدرت به زمين نوشت ما را

شود آن زمان تسلي دل ما ز خاكساري

كه به پاي خم سرآيد حركت چو خشت ما را

تو ز كودكي مقيد شده اي به خاكبازي

نبود به چشم حق بين حرم و كنشت ما را

ز نهال بي بر ما به عدم چه فتنه سر زد؟

كه نهاد اره بر سر خط سرنوشت ما را

اي حريم بارگاهت كعبه ملك و ملك !

ساحتت را روضه فردوس حدي مشترك

در خط از عكس خطوطت ، سطح لوح لاجورد

در گل از سهم اساست ، پاي وهم تيز تك

از فروغ شمسه ديوار ايوانت به شب

ذره ها را در هوا بتوان شمردن يك به يك

پاسبانان دور بامت كه با عرشند راست

زنده مي دارند شب ز آواز تسبيح ملك

باغبار كيمياي خاك در گاه تو زر

سر زند بر سنگ اگر جوهر نمايد بر محك

با رگاهت قبله گاه مشگ مويان خطا

آستانت قبله جاي ماهرويان نمك

جنت وصحنت مقابل مي نهد استاد عقل

گفت رضوان : هان بيا ! آن عرصه لي ، وين خصه لك

خا ر و خاشاك غذايت مي فرستند هر صباح

گلشن فردوس را فراش بر رسم ملك

ز اشتياق خوض روض كوثر مشربت

مي شود ماه سما هر ماه بر شكل سمك

ز اعتدال نو بهار گلشنت در مهرگان

مي دماند خيري از ازهار وگلبرگ از خسك

چرخ خورشيد جلالي ايمن از تغيير هدم

سد يا جوج بلايي فارغ از تخريب دك

مآهير بر صدر تو جمشيد ست بر عرش سبا

شاه بر تخت تو خورشيد ست بر اوج فلك

حزم هشيارست قصر ملك اين را پاسبان

بخت بيدارست خيل نصرت آن را يزك

نيست بي اين باد را دست تطاول بر چراغ

نيس بي آن آب را حكم تصرف بر نمك

آن جهانداري كه از آواز كوشش هر زمان

روز كوشش آيد اندر گوشش (النصرة معك )

خطه بغداد جز در سايه اقبال شان

چون خلافت با علي بوده است و زهرا بي فدك

تا به تيغ زرنگاري از روي گيتي هر صباح

خط مشك افشان شب را مي كند خورشيد حك

اين بهشت آباد خرم بر شما فرخنده باد

مسكن احباب جنت منزل اعداد درك
 

هر چند كه بلبلان گزينند

مرغان دگر خمش نشينند

خود گير كه خرمني ندارند

نه از خرمن فقر دانه چينند

از حلقه برون نه‌ايم ما نيز

هر چند كه آن شهان نگينند

گر ولوله مرا نخواهند

از بهر چه كارم آفرينند

شيرين و ترش مراد شاهست

دو ديگ نهاده بهر اينند

بايست بود ترش به مطبخ

چون مخموران بدان رهينند

هر حالت ما غذاي قوميست

زين اغذيه غيبيان سمينند

مرغان ضمير از آسمانند

روزي دو سه بسته زمينند

زانشان ز فلك گسيل كردند

هر چند ستارگان دينند

تا قدر وصال حق بدانند

تا درد فراق حق بينند

بر خاك قراضه گر بريزند

آن را نهلند و برگزينند
 

در ديدهٔ ما نگر جمال حق بين

كاين عين حقيقت است و انوار يقين

حق نيز جمال خويش در ما بيند

وين فاش مكن كه خونت ريزد به زمين

گر عارف حق بيني چشم از همه بر هم زن

چون دل به يكي دادي، آتش به دو عالم زن

هم نكتهٔ وحدت را با شاهد يكتاگو

هم بانگ اناالحق را بر دار معظم زن

هم چشم تماشا را بر روي نكو بگشا

هم دست تمنا را بر گيسوي پر خم زن

هم جلوهٔ ساقي را در جام بلورين بين

هم بادهٔ بي‌غش را با سادهٔ بي غم زن

ذكر از رخ رخشانش با موسي عمران گو

حرف از لب جان بخشش با عيسي مريم زن

حال دل خونين را با عاشق صادق گو

رطل مي صافي را با صوفي محرم زن

چون ساقي رنداني، مي با لب خندان خور

چون مطرب مستاني ني با دل خرم زن

چون آب بقا داري بر خاك سكندر ريز

چون جام به چنگ آري با ياد لب جم زن

چون گرد حرم گشتي با خانه خدا بنشين

چون مي به قدح كردي بر چشمهٔ زمزم زن

گر تكيه دهي وقتي، بر تخت سليمان ده

ور پنجه زني روزي، در پنجه رستم زن

گر دردي از او بردي صد خنده به درمان كن

ور زخمي از او خوردي صد طعنه به مرهم زن

يا كحل ثوابت را در چشم ملائك كش

يا برق گناهت را بر خرمن آدم زن

يا خازن جنت شو، گلهاي بهشتي چين

يا مالك دوزخ شو، درهاي جهنم زن

يا بندهٔ عقبا شو، يا خواجهٔ دنيا شو

يا ساز عروسي كن، يا حلقهٔ ماتم زن

زاهد سخن تقوي بسيار مگو با ما

انگشت قبولت را بر ديدهٔ پر نم زن

چون خاتم كارت را بر دست اجل دادند

نه تاج به تارك نه، نه دست به خاتم زن

گر آتش دل نيست پس اين دود چراست

ور عود نسوخت بوي اين عود چراست

اين بودن من عاشق و نابود چراست

پروانه ز سوز شمع خشنود چراست