نور حق

خوشا آنان كه الله يارشان بي

كه حمد وقل هوالله كارشان بي

خوشا آنان كه دايم در نمازند

بهشت جاودان بازارشان بي

به صحرا بنگرم صحرا تو وينم

به دريا بنگرم دريا تو وينم

به هرجا بنگرم كوه و در و دشت

نشان از قامت رعنا تووينم

اي زدردت خستگان را بوي درمان آمده

ياد تو مر عاشقان را راحت جان آمده

صد هزاران عاشق سرگشته بينم بر اميد

در بيابان غمت الله گويان آمده

سينه ها بينم زسوز هجر تو بريان شده

ديده ها بينم زدرد عشق گريان آمده

اگر فطرت آدمى كه همچون كتابى است و استعدادهاى ذاتى هر كسى در آن نوشته شده است را يك بار بخوانى به تمام ابعاد وجو دى انسان اعم از علم و معرفت، جهل و نادانى، كمال و نقصان او آگاه خواهى شد.

گل همي رويد از شمام عشق

خاك همي جويد از خمار عشق

شمع مي سوزد ازشرار عشق

ماه محبوبان همي تابد از مهرار عشق

عشق نور حق مي تابد دل دلدادگان

عشق چراغ راه فرزانگان

عشق غمخوار دل مسكينان

عشق همراه دل سالاريان

ما همه در راه عشق جوييم علي

ما همه گوييم از علي و از نبي

ما همه خواهيم در راه حسين در ركاب شير حق پوييم علي

«فائق»«زهراحق بين»

عشق و ايمان تو بر پيكر جانها ست علي

دل ومقصد مي نهـد بـرسـر و درمــان علي

توبه راه حق چو خورشيد فـروزنــده علي

در به در در پي تو جان روان است علي

من ز ديدار تو مي سوزم و مي گويم علي

حق به درگاه تو در ناز و گداز است علي

"فايق “از منـزلگه لطف تو چه گويد علي

مهر تو در دل فايق طيران است علي

«فائق»«زهراحق بين»

فراسوي جاده رفتن در پيشاپيش لحظه ها براي رسيدن به مقصود و رهگذران دلسپرده به الوهيت و ربويت و آنگاه كه انديشه و مفاهيم صورت عيني پيداكنند.تنها دنيا آمدن، تنها رسيدن، تنها زيستن، آنگاه كه در جماعت قرارداده مي شود در خلوت انس با خدا مي نگرد چه چسان بايد در اين رهگذر از تلاطم افكار ومعماهاي برآمده از قدرت بي كران خدا ،شماتت ،صواب وعقاب انسانها ودست لرزان بيمار با دست لرزان يك انسان سالم تلفيق پيدا كند، قدرت داشتن نعمت و خواست رسيدن به مقصد نه از درون ونه از چهره نقادانه بلكه فرقي ندارد بين اين دو فقط قدرت و اراده خداوند يا اين بي ارادگي و ناتواني انسان در پرتو اين رعشه هاي عميق كه در پيكر فرو رفته و ديد و نگاه انسان را به ورطه نيستي مي كشاند .آدمي را نه ياراي توانستن ميدهد نه شايد باور و پنداشت صحيح از زندگي.

«فائق»«زهراحق بين»

درشتى و نرمى به هم در, به است
چو فاصد كه جراح و مرهم نه است

شرف آسمان بر زمين به همين است كه هميشه سحاب فيضش بر دامن سؤال دشت و كوه بارانست كه فى السماء رزقكم وما توعدون…

اشكها آهسته لغزند بر رخسار زردم

آرزو دارم روم جايي كه هرگز بر نگردم