نور حق

بر آستانه اسرار آسمان نرسد

به بام فقر و يقين هيچ نردبان نرسد

گمان عارف در معرفت چو سير كند

هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد

كسي كه جغدصفت شد در اين جهان خراب

ز بلبلان ببريد و به گلستان نرسد

هر آن دلي كه به يك دانگ جو جوست ز حرص

به دانك بسته شود جان او به كان نرسد

علف مده حس خود را در اين مكان ز بتان

كه حس چو گشت مكاني به لامكان نرسد

كه آهوي متأنس بماند از ياران

به لاله زار و به مرعاي ارغوان نرسد

به سوي عكه روي تا به مكه پيوندي

برو محال مجو كت همين همان نرسد

پياز و سير به بيني بري و مي‌بويي

از آن پياز دم ناف آهوان نرسد

خموش اگر سر گنجينه ضميرستت

كه در ضمير هدي دل رسد زبان نرسد

باغبان گر پنج روزي صحبت گل بايدش

بر جفاي خار هجران صبر بلبل بايدش

اي دل اندر بند زلفش از پريشاني منال

مرغ زيرك چون به دام افتد تحمل بايدش

رند عالم سوز را با مصلحت بيني چه كار

كار ملك است آن كه تدبير و تأمل بايدش

تكيه بر تقوي و دانش در طريقت كافريست

راهرو گر صد هنر دارد توكل بايدش

با چنين زلف و رخش بادا نظربازي حرام

هر كه روي ياسمين و جعد سنبل بايدش

نازها زان نرگس مستانه‌اش بايد كشيد

اين دل شوريده تا آن جعد و كاكل بايدش

ساقيا در گردش ساغر تعلل تا به چند

دور چون با عاشقان افتد تسلسل بايدش

سيبكي نيم سرخ و نيمي زرد

از گل و زعفران حكايت كرد

چون جدا گشت عاشق از معشوق

برد معشوق ناز و عاشق درد

اين دو رنگ مخالف از يك هجر

بر رخ هر دو عشق پيدا كرد

رخ معشوق زرد لايق نيست

سرخي و فربهي عاشق سرد

چونك معشوق ناز آغازيد

ناز كش عاشقا مگير نبرد

انا كالشوك سيدي كالورد

فهما اثنان في الحقيقه فرد

انه الشمس انني كالظل

منه حر البقا و مني البرد

ان جالوت بارز الطالوت

ان داوود قدروا في السرد

دل ز تن زاد ليك شاه تنست

همچنانك بزايد از زن مرد

باز در دل يكي دليست نهان

چون سواري نهان شده در گرد

جنبش گرد از سوار بود

اوست كاين گرد را به رقص آورد

نيست شطرنج تا تو فكر كني

با توكل بريز مهره چو نرد

هر كه را فيض ازل از بخت برخوردار كرد

جاي در ظل لواي حيدر كرار كرد

مظهر الطاف يزدان قبله امكان علي

آنكه حق او را معين احمد مختار كرد

آن كه اندر نصرت اسلام روز كارزار

روز را چو نشيب به چشم لشگر كفار كرد

آن كه شد گردان گردانكش به تيغ وي ذليل

آنكه عباد وثن را تا قيامت خوار كرد

مقتداي خاكيان شاهي كه خاك پاي او

دست قدرت سرمه چشم اولوالابصار كرد

برد عمرو عبدود را تيغ وي بر خاك مرگ

چشم مرحب راز خواب سركشي بيدار كرد

هست احياكردن اموات كار كردگار

يكي هست و هيچ نيست جز او

وحده لااله الاهو

موركي بر كاغذي ديد او قلم

گفت با مور دگر اين راز هم

كه عجايب نقشها آن كلك كرد

هم‌چو ريحان و چو سوسن‌زار و ورد

گفت آن مور اصبعست آن پيشه‌ور

وين قلم در فعل فرعست و اثر

گفت آن مور سوم كز بازوست

كه اصبع لاغر ز زورش نقش بست

هم‌چنين مي‌رفت بالا تا يكي

مهتر موران فطن بود اندكي

گفت كز صورت مبينيد اين هنر

كه به خواب و مرگ گردد بي‌خبر

صورت آمد چون لباس و چون عصا

جز به عقل و جان نجنبد نقشها

بي‌خبر بود او كه آن عقل و فاد

بي ز تقليب خدا باشد جماد

يك زمان از وي عنايت بر كند

عقل زيرك ابلهيها مي‌كند

چونش گويا يافت ذوالقرنين گفت

چونك كوه قاف در نطق سفت

كاي سخن‌گوي خبير رازدان

از صفات حق بكن با من بيان

گفت رو كان وصف از آن هايل‌ترست

كه بيان بر وي تواند برد دست

يا قلم را زهره باشد كه به سر

بر نويسد بر صحايف زان خبر

گفت كمتر داستاني باز گو

از عجبهاي حق اي حبر نكو

گفت اينك دشت سيصدساله راه

كوههاي برف پر كردست شاه

كوه بر كه بي‌شمار و بي‌عدد

مي‌رسد در هر زمان برفش مدد

كوه برفي مي‌زند بر ديگري

مي‌رساند برف سردي تا ثري

كوه برفي مي‌زند بر كوه برف

دم به دم ز انبار بي‌حد و شگرف

گر نبودي اين چنين وادي شها

تف دوزخ محو كردي مر مرا

غافلان را كوههاي برف دان

تا نسوزد پرده‌هاي عاقلان

گر نبودي عكس جهل برف‌باف

سوختي از نار شوق آن كوه قاف

آتش از قهر خدا خود ذره‌ايست

بهر تهديد لئيمان دره‌ايست

با چنين قهري كه زفت و فايق است

برد لطفش بين كه بر وي سابق است

سبق بي‌چون و چگونهٔ معنوي

سابق و مسبوق ديدي بي‌دوي

گر نديدي آن بود از فهم پست

كه عقول خلق زان كان يك جوست

عيب بر خود نه نه بر آيات دين

كي رسد بر چرخ دين مرغ گلين

مرغ را جولانگه عالي هواست

زانك نشو او ز شهوت وز هواست

پس تو حيران باش بي‌لا و بلي

تا ز رحمت پيشت آيد محملي

چون ز فهم اين عجايب كودني

گر بلي گويي تكلف مي‌كني

ور بگويي ني زند ني گردنت

قهر بر بندد بدان ني روزنت

پس همين حيران و واله باش و بس

تا درآيد نصر حق از پيش و پس

چونك حيران گشتي و گيج و فنا

با زبان حال گفتي اهدنا

زفت زفتست و چو لرزان مي‌شوي

مي‌شود آن زفت نرم و مستوي

زانك شكل زفت بهر منكرست

چونك عاجز آمدي لطف و برست

جز نقش تو در نظر نيامد ما را

جز كوي تو رهگذر نيامد ما را

خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت

حقا كه به چشم در نيامد ما را

آن ز عباد به تقوي در پيش

آن ز اعلام به دانش سابق

از اكارم به مكارم برتر

بر افاضل به فضايل فائق

جامهٔ علم و عمل كاو را بود

دل دانا و زبان صادق

رخت از دنيي فاني بربست

به ملاقات الهي شايق

رو سوي عالم باقي آورد

به عنايات الهي واثق

بود مشتاق جمال ازلي

بيشتر زان كه به عذرا وامق

جان به كف شد بر جانان آري

جان برد تحفهٔ جانان عاشق

چون ز دنيا شد و در خلد برين

شد به اجداد گرامي لاحق
 

صادق آل رسول نامه فرو خواند

ديد سخن با حقيقتست مطابق

ليك ز شاهي چو بود فرض‌ترش كار

فقر به شاهي گزيد و دين به دوانق

نامهٔ بوسلمه را نداد جوابي

تا كه نيفتد به مشكلات و مضايق

دولت مروانيان چو طي شد و آمد

جيش خراسان به جيش مروان فائق

قاصدي آمد بر امام ز كوفه

كشت شبانگه به درگهش متعلق

داشت ز بوسلمهٔ ضلال كتابي

كاي توبه شرع نبي بزرگ محقق

مهتر آل رسول جز تو كس امروز

نيست كه گردد به ملك راتق و فاتق

كار به دست منست و جز تو كسي را

من نشناسم به ملك درخور ولايق

خيز وز يثرب به كوفه آي از آن پيش

كايند از رمله كودكان مراهق‌

چشم به راهت اعاليند و اداني

بندهٔ حكمت مغاربند و مشارق