هر گه كه بخرابه اي بر گذشتي توقّف كردي بزاري بناليدي و رفتگان آن منزل ياد كردي گفتي: كجااند ايشان كه اين بنا نهادند و از آن مسكن ساختند دل بدادند و مال و جان درباختند تا آن غرفه ها بياراستند چون دل برآن نهادند و چون گل بر بار بشكفتند از بار بريختند و در گل خفتند.
گاه گويم كه در قبضه ديوم از بس كه پوشش كه مي بود، گاه نوري تابد كه بشريّت در جنب آن ناپديد شود، نوري و چه نوري كه از مهر ازل نشانست و بر سجل زندگاني عنوانست، هم راحت جان و هم عيش جان و هم درد جانست.
توئي ياري رس فرياد هركس
به فرياد من فريادخوان رس
ندارم طاقت تيمار چندين
اغثني يا غياث المستغيثين
تو آن هستي كه با تو كيستي نيست
توئي هست آن دگر جز نيستي نيست
توئي در پرده وحدت نهايي
فلك را داده بر در قهرماني
خداونديت را انجام و آغاز
نداند اول و آخر كسي باز
به درگاه تو در اميد و در بيم
نشايد راه بردن جز به تسليم
فلك بربستي و دوران گشادي
جهان و جان و روزي هر سه دادي
اگر روزي دهي ور جان ستاني
تو داني هر چه خواهي كن تو داني
تو توفيق توام زين گونه بر پاي
برين توفيق توفيقي بر افزاي
چو حكمي راند خواهي يا قضائي
به تسليم آفرين در من رضائي
اگر چه هر قضائي كان تو راني
مسلم شد به مرگ و زندگاني
ز آئينه دل چو زنگ اغيار زدود
نه جامه سفيد ساز و نه خرقه كبود
چون اهل زمان نه ايم در قيد فنا
ما فاني مطلقيم در عين وجود
از دوري راه تا بكي آه كني
منزل نشناسي و همين آه كني
يا رب چه شود كه بر سر هستي
يك گام نهي و قصه كوتاه كني
اي ماه گرفته روي آن ماه دريغ
آن ماه بود برنج اي ماه دريغ
گر آه و دريغ گفتنم سود بُدي
صد بار بگفتمي كه صد آه دريغ
ديده حق بين نگردد روزي هر خودپرست
ورنه خرمن هاي عالم جمله از يك دانه است
حاصلش از رزق غير از گردش بيهوده نيست
آسيا هر چند مستغرق در آب و دانه است
مطلب از سير گلستان تنگدل گرديدن است
ورنه باغ دلگشاي ما درون خانه است
خواهد از نقش به نقاش رسانيد مرا
اتحادي كه در آئينه حق بين من است
بحر از پنجه مرجان نپذيرد آرام
ناصح از ساده دلي در پي تسكين من است
براي موفقيت در هر كاري ، بايد ابتدا تصوير واضحي از نقشهٔ كار داشته باشي، آن گاه همانطور كه در باد شديد، نخ بادبادك را محكم نگه مي داري بايد هدفت را هم به همان محكمي نگه داري.